Van over de oceaan

De zoete melancholie kan je bereiken op een onbewaakt moment. En je kunt ernaar verlangen op een late zondagmiddag. Ze kan je langzaam innemen, als een zachte vesting die zich gewillig laat overhalen tot verlies.

Het is ongemerkt gegaan. Je spreekt over lichamen die het laten afweten. In welke richting zou de herinnering gaan? Zou het jonge en nog ongeschonden lichaam zich herinneren wat er nog moet komen, of zou het omgekeerd gaan? Je weet het niet. Je kijkt elkaar aan en ziet dat je in de fase van de deuken bent gekomen. De woorden worden gekeerd.

Misschien kan het je lichaam zacht maken. Daar waar je schouders huizen zou het zichzelf los kunnen laten. Het zou je buik terug kunnen brengen in het ritme van trage stappen.

De dingen blijven, gelukkig. Het mooie ingelegde doosje. Schijnbaar verloren tussen allerlei spullen. Maar zo hoort het. Het omvat het oude zakhorloge. Als een plek waar je naartoe kunt gaan. Het wacht om de tijd weer over te nemen. Je moet het alleen opdraaien. Het komt van ver in de andere eeuw. Het zal altijd bij je blijven. En nog lang daarna zou het er nog kunnen zijn. Het niet bewegen van de wijzers is dus nooit het einde, enkel een wachten.

Er zijn verhalen die je zou kunnen hebben meegemaakt. Je moet er alleen naar luisteren. Wat moet er meegebracht worden van over de zee? En het lied dat eeuwig zou mogen duren.

Je groeit in het lichaam van je vader. Even dacht je dat je die trage, bijna stilerende bewegingen van je gelaat zelf ontdekt had, dat ze zelf naar jou toe gekomen waren. Met ogen vooraan, maar met heel veel heel ver daar achter. Een beetje afwachtend. Klaar voor kleine bewegingen. Maar het is niet zo. Je groeit in iets. Je oorsprong wordt je bestemming. Tot je hem ziet, en begrijpt waar hij in gegroeid was. Hoe je door vooruit te gaan kunt verdwijnen in waar je vandaan komt.

En ’s nachts in het volkomen donker de trappen opgaan. En traag bewegen, alsof er nergens een lek zou zijn. En alleen de beweging overblijft. Ontlichaamd.

Je zou er veel voor geven om hem opnieuw dezelfde verhalen te horen vertellen. Steeds opnieuw, nu zou het niet geven.

Soms doe je het zelf ook. Verhalen klaarmaken die je opnieuw kunt vertellen. Ze moeten het goede ritme hebben, en genoeg verlies. Ze moeten nog lang mee.

Soms blijft alleen de muziek over. Meer moet er niet zijn.

En aan het einde van de dag kun je telkens opnieuw even buigen. Dankbaar voor wat er was. Ook al komt er niets voor je geest. Met overgave voor de nacht. Ook al is je lichaam daar nog niet. Klaar voor het niet-weten van de rivier die je door moet om aan de andere kant te komen. Ook al weet je dat je dat mysterie nooit zult begrijpen. Het helpt even te buigen. De vragen die niet te beantwoorden zijn, vragen dat ook niet.