25 juli 2009

This Must Be the Place


Langzaam overschakelen op het vakantieritme. Het heeft even tijd nodig. Het lichaam zoekt andere ritmes. Misschien gaat dat bij anderen wel vloeiend. Het hapert soms. Is niet erg gewillig. Maar het is niet erg.

Misschien is deze muziek gemaakt voor trage zomeravonden. Alleen in het huis. Op de rand van wat melancholie zou kunnen zijn. Ze zou je huid zachter kunnen maken. Misschien zijn er geluiden in de verte. Misschien is er een tuin, of spelen er ergens kinderen op de straat. Er zal niets meer gezegd worden vandaag. En je voelt hoe je adem die stem opzoekt, en zo verdwijnt in zijn eigen bedding. De woorden zijn ontvankelijk.

Je maakt het soms mee, dat je even traag of stil praat als deze muziek. Geholpen door de regen. Alsof je aan de oever staat, en kijkt naar het water. De woorden bewegen voorzichtig. Ze maken je stil, verlegen en dankbaar. Daarbuiten zijn de dingen wat ze zijn. En het is goed zo. En hier is er even alleen maar hier. En het is goed zo. Misschien maken halve woorden soms hele mensen. Zo kun je beter kijken. En kun je weer vertrekken van hier.

Ooit, het was in deze maand, ben je in dit huis getrokken. Nadat de laatste doos binnen stond, brak het onweer los. Er was iets met het licht in het huis. Daarom wilde je er blijven. Hoe het licht op een late zomernamiddag door het raam vooraan naar binnen valt. Hoe het licht van voor naar achter beweegt. Traag maar zachtmoedig. Alsof je hier nooit helemaal alleen zult zijn. En ooit, het komt langzaam dichterbij, zul je van hier weer vertrekken. Het vertrek moet even langzaam worden voorbereid. Voor alle geesten en verhalen die hier huizen. In een lang ritueel. Hoe zal het andere huis je ontvangen? Hoe lang zal het duren eer je er veilig bent voor het onweer?

Soms, heel even, in een onbewaakt moment, verlies je jezelf. Ergens tussen hier en daar. Terwijl je gewoon door het huis loopt. Heel even weet je niet meer wie je bent, en hoe je ooit hier bent beland. En als je gewoon wacht, kom je vanzelf weer terug. Het kan ook gebeuren midden in de nacht. Alsof je buik ergens licht radeloos op de dool is, met de rest van je erachteraan lopend. En je weet niet wat er aan de andere kant van gewoon ademen zal zijn. En toch kom je vanzelf weer terug. Als een kind dat wegliep en weer naar huis komt. Zo schuif je ongemerkt weer in jezelf.

Elke dag iets nuttigs doen. Dat is de bedoeling. Of alleszins de afspraak met jezelf. Of je zo aan jezelf de toelating moet geven om daarna iets anders te doen dat niet nuttig hoeft te zijn? Het zou kunnen. Misschien maakt het vooral de overgang gemakkelijker, van het ene naar het andere ritme. Zodat je niet overvallen kunt worden door een plotse pleinvrees. Het zou kunnen. Naast dat alles maakt het misschien ook telkens een klein beetje ruimte in het huis om huis te zijn, zeg je tegen jezelf. En zo is het gelukkig ook wel een beetje. En na een tijd kun je nog altijd tegen jezelf zeggen dat nutteloze dingen doen erg nuttig is, in de vakantie.

Pas als het zo stil wordt, zie je de tijd voorbij gaan. Misschien is het goed om daarom soms niet weg te gaan van thuis. Om naakter te zijn, al is het maar voor even. En dan zie je de jaren, en hoe ze bewegen. Het gaat gewoon door. Het is moeilijker jezelf te ontlopen hier. Pas na even weet je dat het beter is zo. Het is ook een reis, al zou niemand zeggen dat je beweegt. Ze hoort bij dit moment van het jaar. Ze verwart je telkens weer. En dan gaat het weer over, en is er iets dat je geleerd hebt.

Je hoort de zangeres. En je weet dat de plaat bijna voorbij is. Je zou willen dat ze blijft. Je kunt de plaat opnieuw opzetten natuurlijk, maar dat is anders. Ze maakt zich klaar voor het laatste nummer. Je kent het van een ander. Ooit zag je de film met ook dat nummer in, op een middag, tussen twee lessen door, in de grote filmzaal. Iets van toen is altijd gebleven. Dat is goed, dat er dingen zijn die altijd kunnen blijven. En zij zingt nu dat lied, alsof het ook voor haar had kunnen zijn.

Hi Ho – We drift in and out…
Hi Ho – Sing into my mouth
And out of all those kinds of people
You’ve got a face with a view
And I’m just an animal looking for a home
To share the same space for a minute or two

1 opmerking:

De kleine Aristocraat zei

" En ooit, het komt langzaam dichterbij, zul je van hier weer vertrekken."

Deze zin maakt me verdrietig, Jan.
Het is net of je mij zal verlaten.
Maar het is ook confronterend.

Ik heb mezelf en een huis dit jaar verlaten.
Daar herstel je slechts langzaam van.

Mijn huis heeft nu een andere naam.
Zolder.
Ach, ik kan er synoniemen voor verzinnen, die het draaglijker maken.

Maar voor mezelf, vind ik geen ander woord.


Een nick, dat wel ja.