20 maart 2010

Een trage handbeweging


Of je ooit de moed zult hebben om het juiste te doen, als het moment daar is, je weet het niet. Zul je opstaan wanneer de anderen blijven zitten, om iets of iemand in de ogen te kijken, en te zeggen wat moet gezegd worden? Je weet het niet. Je zou het willen weten. Je zou willen weten of er iets is dat je zou kunnen doen om je voor te bereiden op dat ooit. En misschien is de beste voorbereiding wel om je niet voor te bereiden op iets, maar wel op alles. Alsof dat gemakkelijker zou zijn. Het schuift zomaar in je hoofd, terwijl je heen en weer rijdt.

Zoeken naar cadeaus. Je zou soms de aanloop mee moeten kunnen geven als het moment daar is. Het denken over, het denken aan. Misschien is dat het echte cadeau. En alles wat je niet durft geven. Wie weet of het toch wordt opgemerkt, ergens in alles wat niet gezegd wordt.

Ze hebben een speciale flair. Misschien ergens ter hoogte van de heupen. Die mevrouwen die heen en weer lopen in de schoenwinkel. Hoe ze de dozen voor zich uit dragen. Hoe ze je indringend kunnen aankijken als jij de hunne bent. Uitverkoren. Je zou het bijna geloven. Hoe ze een beetje naar je toe leunen als ze de schoen uit de doos halen en voor je neerzetten. Hoe ze tussendoor, bij het ophalen van een nieuwe doos, met een nauwelijks waarneembaar licht dedain kunnen kijken naar de andere mevrouwen die met andere dozen naar andere klanten lopen. Er vibreert een licht trillende sensualiteit in de lucht. Je zou het bijna iets langer willen laten duren. Maar ook dit keer gaat het snel. Met zo’n schoenmaat, dat is waar meneer. De keuzestress is snel over. Maar misschien hadden de mevrouwen iets langer mogen duren.

En na de boekhandel naar de plaats waar de beelden opgesteld staan. Je had van het ene beeld al een foto gekregen. Er staan er vier. Je durft in het begin nauwelijks kijken. Ze zijn zoveel. Zoveel beeld en zoveel lichaam. Je buigt het hoofd. Ze zijn zoveel. Het is goed om weer weg te gaan, en later nog eens terug te komen. Om ze in etappes tot je te laten komen misschien.

En alle mensen aan wie je denkt, terwijl je heen en weer rijdt.

De spullen bij de apotheek. Je zult ze pas enkele dagen later nodig hebben. Ze zijn het voorspel op wat daarna zal komen. Hoewel voorspel misschien niet het juiste woord zou kunnen zijn. Je wilt ze op tijd in huis hebben. Zodat de aanloop lang genoeg kan zijn, en alles als een trage puzzel in elkaar kan vallen. Hoe je lichaam al lang genoeg van tevoren in positie gaat staan.

Even een middag niets. Even gewoon maar kijken. Een aflevering uit een reeks. Om een of andere reden moeten de gordijnen dicht. Misschien omdat het lijkt alsof je zo dicht op de huid van die personages zit dat je hen bijna zou kunnen aanraken. En ze mogen het niet merken.

Het was lang geleden. Nog eens een brief die uit de hand komt, uit de trage handbeweging. Hoe het papier zich langzaam vult. Je merkt dat het voor je hand een beetje zoeken is. Misschien zijn de vingers te zeer ingesteld op toetsen, waardoor je niet meer merkt hoe ze verlangen naar de subtielere grammatica van de bewegingen tijdens het schrijven. Misschien heb je het je handen te lang ontzegd. Je ziet hoe de letters niet zo soepel komen als je zou willen dromen. Misschien moet je nu enkel met milde aandacht naar je handen kijken, en hen gewoon laten. Erop vertrouwen dat die bewegingen hun eigen ritme zoeken en de adem in de zinnen wel zullen ontdekken. En zo ontdekken hoe de ruimte tussen de woorden anders is, hoe het een andere huid is.

En alle mensen aan wie je denkt terwijl je thuis door het huis loopt.

Toch maar weer die broekzak repareren. Sommigen denken dat het sleutelgat zich in een deur bevindt. Ze vergissen zich. Een sleutelgat bevindt zich in een broekzak. Het is te zeggen, in een broekzak van iets mindere kwaliteit. Het gat wordt veroorzaakt, is er niet zomaar uit zichzelf. De combinatie van zwaartekracht en iets dat als spankracht omschreven zou kunnen worden. Broekzakken van betere kwaliteit zijn voorbereid op hun bestemming in het leven, het op veilige en duurzame wijze bewaren van de sleutelbos. Broekzakken van te dunne stof en een te frivole vorm denken dat ze waarschijnlijk zullen worden opgemerkt in de stroom van het leven. Ze hebben het niveau van egoloosheid nog lang niet bereikt. Het repareren kan gebeuren door het strijkijzergewijs bevestigen van een magische stof. Waarna in de broekzak het zoeken door de sleutels naar een nieuwe kwetsbare plek naast de ondertussen beveiligde zone opnieuw kan beginnen. De magische stof kan gekocht worden in een winkel waar mysterieuze mevrouwen in een samenzweerderige licht vibrerende sensualiteit heen en weer bewegen. Waar je zoal aan denkt, terwijl je met een trage handbeweging het strijkijzer heen en weer beweegt. Iets zegt je dat het ook zou kunnen dat de broek gewoon versleten is. Een optie die tot nader order natuurlijk niet in overweging kan genomen worden.

Geen opmerkingen: