Iets met oer

Het is even wennen om weer de metro te nemen. Het lijkt alsof iedereen een beetje onwennig is, of denk je dat maar? De ogen van de bestuurder, je zag ze in een flits, ze zagen er anders uit. De rugpijn maakt dat je wat wankel staat, maar het geeft niet. Zoals steeds zit de hele wereld in de wagon. Je kijkt graag rond. De twee jonge meisjes die voor je staan hebben verschrikkelijk hun best gedaan om er lelijk uit te zien, denk je. Zoveel make-up, en zo’n droeve lege ogen. En nog zo jong. Wat een zonde. Je mag de schoonheid niet verhinderen in de wereld te gaan, of zoiets, denk je nog.

In de krant een artikel over wat je moet doen om cool te zijn. Als je al die dingen leest, zou je nog bijna gaan denken dat je cool bent. Zonder het te weten natuurlijk, en vooral zonder het te willen. Gewoon hardnekkig achterhaald door de tijd, nooit helemaal thuis in wat voorbij jaagt, zou dat ook tellen? Of ben je dan gewoon marginaal of buiten categorie?

Eigenlijk te moe om woorden te schrijven, maar je doet het toch maar. Als een ritueel misschien. Je hoofd staat in een ‘net voor iets’-stand. Een belangrijk moment waar je al weken aan werkt. Alles wat je kon doen, heb je gedaan. Zo spreek je jezelf sussend toe. Het maakt niet zoveel indruk. De woorden lijken verder af, bewegen door andere delen van je lichaam dan anders. Misschien ben je een toeschouwer van jezelf, in de tweede rang.

Een andere rit in de metro. Je ziet iemand die je ooit al eerder zag. Het duurt even eer je je iets herinnert. Bij een congres een tijdje geleden zat ze je aan te kijken, ze glimlachte. Wie ze was, wist je niet, weet je nog steeds niet. Ze stapt achteraan in. Wanneer zal je haar de volgende keer zien? Het maakt niet uit. Zij stapt uit, de muzikanten stappen in. Ze roepen iets over hun muzikaal programma dat ze brengen. Dat klinkt wel heftig, programma. Het is gewoon één liedje. Het klinkt mooier dan je had verwacht. Fascinerende melodieën, die ergens uit Oost-Europa komen. Ze stappen weer uit.

Thuiskomen. Alles wat moest gebeuren voor vandaag, is gebeurd. Een slokje rode wijn, dat mag nu wel. En Van Morrison bij het koken. And the healing has begun. Zou dat zo zijn? Telkens je die woorden hoort, is het alsof je een klein beetje kunt geloven dat het zo zou kunnen zijn. Het doet iets met je. Je weet nog goed waar je was toen je dat nummer voor het eerst hoorde. Je ziet jezelf nog staan, hoe het als een soort bliksem bij je binnen kwam. Hoe muziek zich kan vullen met verhalen. Als een belofte van troost.

Het is druk in de stad. Mensen slenteren door de winkelstraat. Misschien is het een oefening in zen, je niet storen aan slenterende mensen. Misschien is dat een missie in dit leven, tot volwaardige mildheid komen, zelfs tussen doelloos slenterende mensen. Misschien is het toch niet voor je weggelegd, toch niet vandaag. En dat dan weer in volle aandacht aanvaarden, zonder te oordelen. Een soort driebandzen.

Je had het bijna niet gezien. Twee nieuwe bloemetjes aan een van de planten op het terras. Als bevroren blijf je staan. Ze zijn zo mooi, zo overvloedig mooi, zo zomaar voor de wereld. Het voelt als een eer, dat ze bij je zijn.

’s Morgens met moeite het bed uit. Je zit aan de tafel de krant te lezen. En het is alsof je de hele tijd in tranen zou kunnen overgaan. Ze zijn dichtbij. Ze wachten nog even. Terwijl je naar de markt fietst, in alle vroegte, schuiven ze langzaam naar achter. Wanneer je bij de kaas- en broodmevrouw staat, dalen ze al langs je wervels naar beneden. Je voelt het. De mevrouw glimlacht nog, en wenst je een mooie dag, en ook nog een mooi weekend. Je zou haar alles willen wensen, denk je nog. Voor je weer naar huis fietst.

En nog een andere rit in de metro. De mensen lijken een beetje meer moe dan de vorige keer. Misschien hebben ze allemaal een vrijdagse variant van liefdesverdriet. Die van de zoete melancholie en het trage verlangen. Net op dat moment stapt de vrouw in, samen met haar kleine jongen. Ze zegt iets, misschien ook over een muzikaal programma. En ze begint te zingen. Het lied raakt je, ergens in je wervels. Er is iets met dat lied. Iets met oer. Het zou bijna een soort fado kunnen zijn. Ze stapt weer uit. Je ziet hoe ze haar kleine jongen teder aait. Ze gaan weer verder. Jij rijdt weer verder.