De dans van de woorden

Toch maar gaan dansen, denk je. Misschien helpt het wel tegen de pijn. De ritmes zoeken plekken in je lichaam. Ergens in het midden. Daar waar bewegingen beginnen. Daar waar herinneringen kunnen huizen. En het neemt je over. Toch.

Wat je zo moeilijk uit kunt leggen. Over woorden die je aan kunt raken. Die doorheen je lichaam kunnen kruipen. Ze lijken van een soort zacht graniet te zijn, als dat zou kunnen bestaan.

Je kunt er ook in verblijven, dat is waar. Je hoort het vertellen. Het is een veilige plaats om te zijn.

En heel soms lijkt het even alsof je lichaam niet beweegt, maar dat je beweging bent. De muziek doet het voor je. En heel soms is het even alsof je het kunt zien. Daar waar je zou kunnen zijn, in een beweging zonder zwaartekracht. Misschien kun je dat verlangen naderen, in de dans.

Dat wat je naar de aarde trekt, zou dat dan pijn zijn?

Er zou nog veel kunnen gezegd worden over de woorden, denk je verlegen. En zie je. Dat er nog veel gezegd zou kunnen worden, over de woorden.

En over het kijken naar de woorden. Dat je ze kunt zien. In hun betekenis. Niet met hun betekenis. Niet met een beeld van wat ze zouden betekenen. Maar in hun betekenis. En hoe ze bewegen, en elkaar zoeken, en teder aanraken, in de werelden die talen zijn. Iets in die aard. Maar je kunt het niet zeggen. Niet in woorden. Maar toch zou een ander het kunnen begrijpen, misschien wel.

Terwijl je danst, zie je de mensen staan, boven op die heuvel. Met het verdwijnende licht achter hen. Scherpe silhouetten. Ze hebben iets magisch. Ze zouden iets kunnen doen.

Het blijft een raadsel. Die ritmes en melodieën. Ze zijn er, alleen in het zijn. Ze zouden er niet kunnen zijn. En als ze er zijn, zijn ze zo vanzelfsprekend aanwezig. Iets in jouw lichaam heeft het altijd geweten. Denk je.

En je had ook nog iets willen zeggen over de afwezigheid van woorden. Hoeveel pijn het kan doen. Hoe je kunt weten dat je alleen daar zou willen zijn. Waar de woorden zijn.

Misschien worden woorden breder, naarmate je zelf ouder wordt. Iets als een beeldhouwwerk. Een lichaam uitgehouwen, bevrijd, uit de steen. Als je dichterbij komt, zie je al de lijnen van het kappen. Zie je de rafelige randen. Zie je het verlangen. Misschien zijn dat de dingen die je pas na een tijd ziet in de woorden.

Er is iets met je handen. Ze zoeken iets. In de dans.

Soms vraagt de muziek iets kleins. Denk je. Een beweging die dicht bij je huid moet blijven. Ook al is het de huid die ze maakt. Uiteindelijk toch.

Je moet ze voorzichtig benaderen. De woorden. Ze zijn alleen van zichzelf. Net als de verhalen.

Je moet ze voorzichtig dragen. De woorden. In je handen. Je zoekende handen.

En alles wat je niet weet.