De herinnering van de dozen

Een verhuis. Van de ene werkplek naar de andere.

En de dozen. Ze stapelen zich op, klaar om te vertrekken. Het etiketje moet ervoor zorgen dat ze aan de andere kant, in het andere gebouw, uiteindelijk op de juiste plek terecht zullen komen.

Het verschil tussen de eerste, nog gemakkelijke dozen, snel gevuld, en de laatste. De overschotdozen. Met de restjes. Waarvan je ook bij het uitpakken nog altijd niet goed weet wat je er nu eigenlijk mee aan moet vangen. De restjesdozen wegen zwaarder. Niet in gewicht, maar wel in aarzelgehalte.

Merken dat je eigen verhuis in het kader van de zelfopvoeding nuttige gevolgen heeft gehad. Snel ingeladen, snel uitgeladen. Voor je eigen spullen dan toch.

Soms is er te veel tijd in een doos. Het gewicht van de tijd in een organisatie. Niet de warmte van een archief. Maar wel de voorbijgestreefdheid van te veel. Dingen die weer een verhuis meegaan, en eigenlijk eerder hadden moeten achtergelaten zijn. Uit handen gegeven. Het maakt je telkens een heel klein beetje droevig. Het trekt je in de tijd, in plaats van je te verbinden met wat was.

Hoe je bij een nieuwe plek toch weer steeds snel een klein stukje van je eigen plek in orde wilt maken. Een punt in dit nieuwe landschap. Vanwaar je kunt vertrekken. En vandaar dan langzaam de rest van wat je omringt. En snel foto’s tegen de muur. Dat wil je. In zwart-wit. Ze moeten je kunnen doen dromen. Verbinden met iets van toen dat je altijd bij je zou willen houden.

De dozen zijn niet goed voor je rug. Je doet alles zo netjes mogelijk. Door de knieën, niet voorover buigen. Maar het is alsof de dozen je willen overweldigen. Je verlangen raken. Je zou iets willen.

De lege dozen netjes weer uit elkaar plooien. En opstapelen. Ze zijn klaar voor een volgende verhuis. Van een ander. Terwijl ze daar zo liggen, uitgeplooid, is het alsof de herinneringen kunnen vervliegen. Ze maken zich leeg voor de volgende lading. De dozen kennen alle verhalen, maar ze houden hun mond steeds.

En de restdoosjes. De kleine doosjes, in verschillende vormen. Niet de eenheidsvorm van de officiële verhuisdozen. Ze hebben een grotere aanleg voor anarchie. Ze verstoren het ritme. Ze wijzen je beter op je eigen rafels. Je eigen betwiste grensgebieden.

De mannen van het nieuwe gebouw hebben een container gebracht. Voor het karton. Enkel karton. Voor papier moet er een andere container komen. Ooit. Je verzamelt de stukken karton. Restdoosjes, onder meer. Je trekt ze los, of scheurt ze open, daar bij de container. En ineens is er de herinnering van de dozen. Je ziet hoe je grootvader vroeger de dozen uit elkaar stond te scheuren. Met veel kracht. Iets te hard, zo leek het wel. Hij kon het niet zo goed verdragen dat de dozen die niet meer moesten dienen te lang in hun doosheid bleven. Je voelt zijn handen in de jouwe. En even aarzel je, zou je ze trager willen scheuren. De dozen.

Sommige grote dozen overleefden het vroeger. Samen met je zus kon je er uren in verdwijnen. Daar, in die wereld, kon niets je gebeuren. Grote dozen hadden een belofte op magie in zich. Ze zijn zo ver weg.

Misschien moet je tussen dat alles een klein doosje overhouden. Voor je herinneringen. Om steeds een voorraadje bij de hand te hebben. In momenten van sluipende vervreemding. En om te weten dat het verlangen sterker is dan een te zware doos.