Welke waas

Halfkoortsige dromen zijn anders. Ze brengen je op andere plekken. Net een beetje anders. Je merkt het tijdens het dromen. De mensen zijn anders, er gebeuren andere dingen. En je wilt je er graag aan overgeven. Een beetje toch. Alsof je in een andere dimensie van droom komt. Alsof de bedding een beetje anders ligt.

En met zo’n snotterig suffig hoofd zie je ook overdag andere dingen. Denk je. Sommige dingen zie je scherper. Alsof er een of andere filter is weggenomen. Andere dingen dan weer niet. Maar zou dat dan willen zeggen dat je anders in een waas loopt? En nu niet? In dat geval zou je nu beter in jezelf kunnen kijken. Ongehinderd. En wat je zo te weten zou komen.

De vrouw tegenover je in de trein heeft mooi lang haar. Met subtiel verspreid enkele grijze haren. Ietwat stevige wenkbrauwen, enkele grijze haren, een goed geplaatste rimpel, mooi, denk je. En ook handig voor het scherpstellen in de lens. Een afwijking als een andere.

Er is iets met die actrice die je op de televisie ziet. Haar huid is ergens samengetrokken of zo. Of men heeft een vers blik botox opengetrokken. Bij het lachen gebeurt er iets raars in de buurt van haar neus, en dicht bij haar oren. Denk je toch. Het is niet dat je haar elke week op bezoek krijgt of zo. Wat zou het je eigenlijk kunnen schelen? En toch. En als ze toch op bezoek komt, zou je het haar zeggen. Dat ze mooier is met haar rimpels.

Billie zingt The Way You Look Tonight. Je krijgt er nooit genoeg van, van dat nummer. Het duurt even eer ze zelf in beeld komt. In geluid, moet dat eigenlijk zijn. Eerst zijn er nog die klarinet, die trompet en die piano die lustig het terrein effenen. Hoe ze net tegen het ritme ingaat. Het lukt je niet om haar in kleur te zien. Er is alleen korrelig zwart-wit. Ze klinkt ook altijd alsof ze in een sluier zit.

Beseffen dat je in slaap viel voor de televisie. Telkens heel even. Bewegen tussen twee werelden. De beelden lopen in elkaar over. Alsof een soort halve droom zit te wachten, en meteen toehapt. Zou die droom daar ergens gewoon doorgaan, ook als je niet slaapt? En is er dan niets meer dan een nauwelijks zichtbare sluier tussen die twee werelden?

Soms lijkt je stem ook achter die sluier. Ze is ergens diep, en ver weg. Los van jou. Een reddingsboot die je weer moet binnenhalen. Langzaam komt ze terug. Tot ze er na een tijdje weer is. Maar waar is het moment tussen nog niet en al wel? Of je dat ooit zult weten.

Soms lijkt een ander voorbij de waas. Niet dichterbij te halen, in je hoofd dan.

Je loopt door de straat. Je spreekt met jezelf af dat je zult wachten tot een woord je zomaar komt bezoeken. Dat woord moet je dan onthouden, om er later iets mee te doen. Je komt net voorbij de winkel met de babyspulletjes. Nomade. Dat is het woord. Nomade. Waar komt dat woord vandaan? Was het op je aan het wachten? In een spelonk van je hoofd. Misschien was het woord zelf aan het ronddolen, hier in de straat. Zich bewust van de eigen betekenis, niet in staat aan zichzelf te ontsnappen.

Dat het geen sluier is, zeg je tegen jezelf als je ’s morgens de gordijnen open trekt. Je moet gewoon je ramen dringend nog eens wassen. Dat je dat al wist, zeg je tegen jezelf. En dat je dat pas zou doen als het laatste lenteonderzoek ook achter de rug is. En dat het trouwens niet veel zin heeft om de ramen te wassen als het nog hard zou kunnen regenen. Dat dat een wat doorzichtig excuus is, zeg je tegen jezelf. Dat doorzichtig in deze context niet het juiste woord is, zegt je andere zelf tegen jezelf. Met hoeveel ben je eigenlijk hier? Gewoon ontbijten, dat lijkt de beste oplossing.

En terwijl zien dat die plantjes gewoon verder groeien. Alsof het niets is. En ook dat bloemetje daar in die pot buiten. Zomaar. Geheel autonoom. En dan die bloem op de tafel. Waarvan je dacht dat ze het niet langer dan een week zou uithouden bij zo’n heiden als jij bent. Ze is er nog steeds, en ze lijkt geheel en al bloem te zijn. Er moet van een kosmische vergissing sprake zijn, dat kan niet anders.