Simple Twist of Fate

Het is dat je dat lijf altijd bij je hebt. Anders zou je kunnen zeggen: blijf jij maar lekker liggen, terwijl ik ga werken. Je zou het kunnen onderstoppen nog, voor je vertrekt. Je zou kunnen toekijken hoe het tot totale ontspanning komt, hoe het alle deuken zachtjes wegademt. En je zou kunnen vragen wanneer het moment daar is, om weer samen op pad te gaan.

Plekken die je niet opmerkt. Er zijn er zoveel. Je beseft het pas als er iets verandert. Je bent op weg naar de trein, de werkdag zit erop. Zoveel mensen elke dag. Ze haasten zich, wriemelen door elkaar. Willen steeds zo snel mogelijk die trap van de zijingang nemen. Om nog net de trein te halen. Daar, onderaan die trap ligt een man. Hij is waarschijnlijk gevallen. Er is veel bloed. De twee mannen van de ambulance zitten bij hem, verzorgen hem. En ineens is die plek zichtbaar geworden. Het is niet langer een lege doorgangsplek. Het is een plek waar iemand ligt. De volgende dagen zul je anders naar dat stuk van de trap kijken. Bewust een beetje trager gaan daar, even het hoofd buigen. Misschien denk je er volgende week al niet meer aan. Je hoopt van wel.

Je hebt te lang in die ene houding zitten werken, besef je later, dagen later nog. Iets trekt zich vast. Je weet dat je het later zult voelen, en zo is het ook. Het nestelt zich onder je huid. Je merkt het als je door de stad loopt, op weg naar een afspraak. Je voelt niet wat je zou willen voelen. Je weet dat je alleen door verder te lopen dichter bij dat gevoel kunt komen. Alsof je moet zwemmen om droog te kunnen worden, of zoiets. Je denkt er niet aan, dat helpt ook.

Het was een wat rare vraag geweest aan de telefoon. Men zocht iemand die weet hoe slecht het met de planeet gesteld is, en daarom belden ze maar naar jou. Het was voor een programma, wat eigenlijk meer een soort afstudeerproject of zoiets was. Je moest er nog even aan denken terwijl je daar zat te wachten. Omringd door al die studenten die rondliepen met koptelefoons en microfoontjes, achter grote camera’s stonden of aan tafels met veel knopjes. Er waren ook meisjes die zich hadden verkleed als hostess of zo, met Robbedoeshoedjes. Even had je jezelf nog afgevraagd wat je daar eigenlijk zat te doen, maar dat ging wel snel over. De vraag niet stellen was het gemakkelijkste antwoord. Gewoon kijken, en met iedereen een babbeltje doen. Dat het net echt was, had je nog voor de grap gezegd aan de jongen bij wie die microfoon waarschijnlijk aan zijn hoofd was vastgegroeid. Net echt? Helemaal echt! En je vroeg nog aan de grote presentator van de show of hij ook student was daar. Bleek een echte meneer van Ketnet te zijn. Gelukkig kan kinderloosheid soms een geldig excuus voor onwetendheid zijn. En dan de meisjes van de make-up. Ze keken professioneel naar die grote kale vlakte die jouw hoofd is. Begonnen er subtiel een of ander vermattend poeder op te donzen. Ook zij waren al even vriendelijk als al die andere jonge mensen. Of ze al die kleuren gebruikten die daar op de tafel lagen. Het leek zo’n groot uitgevallen schildersdoos met van die kleurige tabletjes waterverf. Ja hoor, zo bleek. Dat was dan waarschijnlijk voor echte mensen, niet voor jou. Later, op de trein terug naar huis, vroeg je je nog af of iemand dat zou zien, dat je zomaar make-up op had, een beetje poeder toch. Niemand merkte je op, ook nu niet. Je huid was toch blij, toen het er weer thuis allemaal af was.

Je krijgt een blokje met post-its, van de mevrouw met de mooiste ogen van de markt. Waarom, vraag je nog. Omdat het feestmarkt is, zo blijkt. Wat dat dan betekent, wil je weten, feestmarkt. Dat er cheerleaders komen straks. De andere mevrouw stelt voor dat je nog terug zou komen, later die voormiddag. Om de cheerleaders te zien? Of die dan pompons zullen hebben, vraag je nog. Of je eruit ziet als iemand die graag naar cheerleaders zou gaan kijken, zou je willen vragen, maar je doet het niet. In de ogen van de mevrouw met de mooiste ogen van de markt zie je dat het haar ook geen barst kan schelen of er van die wezens zullen komen. Het stelt je helemaal gerust.

Een nieuwe platenspeler. De oude was eigenlijk te oud. Je vader had hem ooit van die of die kunnen krijgen, diep in de vorige eeuw waarschijnlijk. Hij liet het stilaan een beetje afweten. Waardoor je soms een lichte platenspeelvrees kreeg. Iets wat zo mooi is in je hoofd, wil je niet horen met rare brom- of sleepgeluiden, dus probeer je ook niet meer. En toch. Er leek iets van ontrouw, bijna verraad. Het voorzichtig afscheid nemen van de oude platenspeler. Tot er dan toch een nieuwe platenspeler in het huis kwam. Eerst nog enkele uren onuitgepakt in de doos, zoals je ook altijd met nieuwe kleren doet. Dan een vriend erbij gehaald om hem mee te installeren. Nog steeds met veel schroom. En toch. De geruststelling dat het merk nog steeds hetzelfde is. Het zou een kleine troost zijn voor je vader, denk je. En dan uiteindelijk, na het opruimen van de doos en alle spullen, voor je platenkast gaan zitten, en de ene na de andere eruit halen en opleggen. Om te horen of alles er nog is. En alles is er nog. Nog eens horen hoe het klinkt, Simple Twist of Fate. Het doet je huid trillen, bijna. Je hoort in de groef al die vorige keren toen je luisterde. Hoe die groef daar een groef in je hoofd heeft gemaakt, vanwaar dat nummer weerstandsloos de rest van je lichaam kan overnemen. Alles is er nog, en meer.