Het gewicht

Je maakt een tekstje voor iemand die je kent. Iets over herinneringen. Iets over het gewicht van de wereld op haar schouders, soms toch. En wat ermee te doen.

Soms is het er.

Waarom je doet wat je doet. Het is een vraag die je af en toe wel eens krijgt.

En wat moet je dan antwoorden? Iets over de kinderen, dat is het antwoord.

Hoe kwaad je was, op de wereld, toen je zestien was. En dat jij dat niet zou laten gebeuren, wat anderen voor jou wel hadden gedaan. Of zoiets.

De woorden zijn forser, als je zo jong bent. En zo hoort het waarschijnlijk ook.

Maar iets is wel gebleven, misschien wel nog meer dan toen.

Eigenlijk kun je er nauwelijks over praten, denk je wel eens. Het is te. Te iets.

Misschien zijn er mensen die het weten. Wat het is.

Soms is er de omweg. Dan kun je praten over de zee. Over hoe je aan de rand van het water kunt staan. En de pijn voelen.

En het verdriet dat dat veroorzaakt.

En hoe je kunt leren om het verdriet alleen maar verdriet te laten zijn. Als water dat door je handen stroomt.

Het water kun je niet vasthouden.

Soms voel je je even te klein.

Soms is er te veel verlangen.

Soms zijn de kinderen te groot. Kijken ze je te indringend aan.

Wat zouden ze je vragen? Zouden ze ook zo kwaad zijn?

Eigenlijk kun je er nauwelijks over praten.

Vrede sluiten met jezelf. Misschien is dat een eerste stap.

De eenheid van het andere. En het raadsel van het deelzijn. Zo omschreef je het ooit.

Dat je de dingen doet. Dat zou genoeg moeten zijn. Volgens de officiële versie.

Kijken naar de anderen. En soms zien hoe wat je doet iets voor hen doet. Hoe zij energie krijgen om te doen. En de troost die dat geeft.

Iemand zegt je dat je veel hebt opgegeven. En je durft niet te antwoorden.

Het komt allemaal even door je hoofd. Terwijl je schrijft. Het komt en gaat weer.