29 juni 2013

Een tuintje

Heel wild. Met uitzicht op het terras een stukje schrijven. Je zou kunnen denken dat het bijna vakantie is.

Wat zou dat pak zijn dat je collega’s een voor een op hun schouder dragen tijdens het stadsbezoek? Je let er maar niet op. Jij bent immers de gids. Het is jouw stad. Je doet alsof je een gids bent. Daarvoor moest je de dag daarvoor wel allerlei dingen even op gaan zoeken, maar misschien merken ze dat niet.

Het pak bevat een tuintje. Basically een hoop planken eigenlijk. Maar in de juiste volgorde aan elkaar vastgemaakt zullen ze leiden tot het fenomeen terrastuintje. Een tuin van 1 m². Door die latjes onderverdeeld in vakjes. Waarin dan tuinonderdelen zullen worden aangebracht. Of zoiets.

Is het dan de bedoeling dat je na de constructie van die installatie zult kunnen zeggen dat je officieel aan urban farming doet? Zo zou je dus wel helemaal mee zijn met de vaart der volkeren. Minstens.

Heel wild dus. Terwijl heerlijke muziek over ramblers, gamblers, vagabonds and revelers. Die zijn echt wild natuurlijk. Gelukkig kun je horen hoe Charlie Poole and the North Carolina Ramblers het heeft over He Rambled. Moet iets zijn als klassieke muziek draaien tijdens je zwangerschap. Die muziek is nog embryonale tuindeelnemers aan het voorbereiden op enige wildheid.

In het kader van de liefde dienen natuurlijk gezamenlijke projecten georganiseerd te worden. Zoals ijsjes gaan eten. Maar ook andere dingen. Op de barkruk aan de toog werp je het onderwerp even in de groep. Gezien de als karig te omschrijven aanwezigheid in het café valt die groep overigens geweldig mee. Of de terrastuin ook gezamenlijk aangepakt kan worden. En hoe dat dan allemaal moet. Je had al enkele nuffige fips van je collega’s gekregen. Onder meer over het aan te brengen materiaal worteldoek. Het woord klinkt een beetje exotisch. Het advies wordt onmiddellijk ondersteund door je dierbare geliefde, die natuurlijk alles weet over dat soort dingen. (Een gerief in huis!)

In het kader van de uitwerking van het project dienen blijkbaar ook berekeningen gemaakt te worden. Zoals daar zijn: hoeveel potgrond is er nodig om die bak te vullen. Meteen begint de hogere rekenkunde. In dit geval 20 cm hoog. Met enige hindernissen, waarover geen verdere commentaar kan gegeven worden, doemt een resultaat op dat toch enigszins veel lijkt. Je probeert je snel even voor te stellen hoe je die hoeveelheid potgrond fietstasgewijs huiswaarts zult kunnen slepen. Toch straks eerst maar even vragen aan de mevrouw in de winkel, misschien kan zij zo uit het blote hoofd zeggen hoeveel grond er in zo’n bak moet.

In de winkel snel nog enkele plantjes vergaren en zakjes zaad. Goed kijken naar wat er op die zakjes staat, zodat er geen zaad op de rotsen zal vallen. En zodat ook de licht meewarige blikken van de rest van de mensheid beperkt zal blijven. Want zowat iedereen weet natuurlijk al alles over alle aspecten van het grootbrengen van diverse planten. Die bak op je terras zal ongetwijfeld je sukkelstatus gaan bevestigen. Dus alle strategieën om dat risico proactief te verkleinen zijn welgekomen.

Nog altijd wild. Ondertussen de Stanley Brothers, met The Rambler’s Blues. In je hoofd zijn er allerlei wilde dingen te bespeuren. Zo stel je telkens weer vast. Minstens twee. Per keer.

In de ene winkel schijnt het product worteldoek niet aanwezig te zijn. Daarvoor moet je naar de andere winkel, de grote. De ene winkel is de kleine. In die grote schijnt zich ook een alternatief te bevinden voor die massale hoeveelheid potgrond die moet worden aangevoerd. Tot een blokje samengeperste potgrond, die op miraculeuze wijze kan worden opgepompt tot de gewenste proporties.

In de andere winkel dus. De blokjes zijn daar inderdaad aanwezig. Je begint te tellen hoeveel je er nodig zult hebben. Die hoop zal zeker passen in je fietstassen, maar misschien zal het er wel uitzien als een drugstransport. Maar goed. Je vraagt aan een van die mannetjes of de worteldoek ergens aanwezig is. Dat blijkt achter een witte wand te zijn. Terwijl je er naartoe gaat wordt er via de intercom iets afgeroepen. Niet ‘Marina, kassa vier, droge voeding’, maar wel iets als ‘naam x, gevraagd voor worteldoek’. En inderdaad, daar komt – ondertussen achter die witte wand – een zwarte man aan. Je bevestigt dat jij de worteldoekman bent. Een stuk van 1 op 1 heb je nodig. Daar moet hij even over nadenken. Dat de grote rollen worteldoek bijna allemaal 1 m breed zijn, zou in deze kwestie toch behulpzaam moeten zijn, denk je. Hij vraagt of je alles even mee kunt vasthouden, zodat hij netjes kan knippen.

Na nog andere omzwervingen bevinden zich op je terras hopen dingen die, na samenvoeging, zouden kunnen leiden tot een terrastuin. De diepere inzichten van je geliefde, die ook hier ongetwijfeld voor heeft doorgeleerd, zullen je zeker helpen. Zouden er trouwens voor het maken van een terrastuin verschillende leerstijlen bestaan? Zoals verschillende strategieën bij het ineenzetten van een IKEA-kast en de intramaritale disputen waartoe ze aanleiding kunnen geven? Dat alles zal de nabije toekomst uitwijzen. Of zoiets.

De indruk geven aan je geliefde dat je, in het diepst van je gedachten, toch behoorlijk wild zou kunnen zijn. Het is een opgave natuurlijk. Ondertussen zingt Scrapper Blackwell de Rambling Blues. Het komt nog wel goed met de wereld. Vandaag dan.

Geen opmerkingen: