Een stokje

Mijn collega en vriendin Els zei me gisteren dat ze mij een stokje zou toewerpen. Een stokje? Dat schijnt een systeem te zijn waarmee je een bepaalde vraag als was het een soort kettingbrief laat circuleren in de blog-gemeenschap. Woew. Dus gewoon door dit te doen doe ik dus aan community-vorming. En moet ik daar iets speciaals voor doen? Dat wilde ik wel weten. Ik was al erg in de war door de nakende omzetting van mijn blog naar een nieuwe versie, en nu dit ook nog…

En waarover zou dat stokje dan gaan? Over soep, zo bleek. Soep? Ja soep. Uit een recent onderzoek zou moeten blijken dat de Belg een soepeter is. Hij of zij verkiest tomatensoep met balletjes. 75% van de ondervraagden heeft liever met dan zonder balletjes. Mijn neefjes en nichtje zullen het daar zeker mee eens zijn, ook al zijn zij dan Nederlanders.

Het zogenaamde stokje is er nu op gericht bekend te maken wat de soepvoorkeur is. En dat moet dan rondgestokt worden. Daar moest ik even over nadenken.

Vanmorgen lag ik bij de tandarts. Een mens ligt namelijk bij een tandarts. Ik herinner me dat ik ooit in een of ander zelfhulpboek technieken las om een bezoek aan de tandarts beter te laten verlopen. Nu heb ik nooit angst om naar de tandarts te gaan, dus heb ik die dingen niet nodig. Maar de raad was dat je tijdens je ligbeurt alles kunt fantaseren wat je maar wilt, met of zonder de tandarts in kwestie. Dat kan tot allerlei opwindende gedachten leiden, waardoor het bezoek aan de tandarts voorbij vliegt. Daar moet ik nu elke keer aan denken als ik daar lig.

Om een of andere reden kwamen die fantasieën niet spontaan op gang deze morgen. Maar ik kon dus wel aan soep denken. En het moet gezegd: het tikt qua tijd ook lekker weg. Mijn lievelingssoep is kervelsoep. Terwijl mijn tandarts allerlei halsbrekende toeren uithaalde in mijn mond, dacht ik aan kervelsoep. Ik hou van alles dat met kervelsoep te maken heeft. Een bosje verse kervel kopen ’s morgens vroeg op de markt. De geur van de kervel terwijl je die snijdt. Pittig en soms met een toets van anijs. Die diepgroene kleur. En als de soep dan klaar is, hoe de keuken ruikt en zo. De kleine kuchjes als er stukjes kervel in je keel blijven zitten. Het hoort er allemaal bij.

Terwijl ging de hitradio op de achtergrond rustig door. Ik kwam even terug uit de kervelsoepomzwerving en hoorde Kylie Minogue. Can’t Get You Out Of My Head. En toen bedacht ik dat het denken aan voor wie je graag soep zou willen koken natuurlijk wel opwindend kan zijn. Zou ik aan Kylie Minogue ook kervelsoep serveren? Toch wel, denk ik.

Maar ik moest blijkbaar drie soepen nomineren. Op de tweede plaats denk ik aan een heldere soep van rode biet, met bovenop enkele sojascheuten. Die at ik ooit in een schitterend vegetarisch restaurant in excellent gezelschap. En op derde plaats komt ook nog de groentesoep van mijn grootmoeder. Die was voor feestelijke gebeurtenissen. Een heldere bouillon, en dan allerlei stukjes groente in minuscule blokjes gesneden. Je kon daarmee ook eerst alle blokjes opeten, en dan enkel de bouillon voor het laatst houden.

En nu moet ik dus dit soepstokje doorgeven. En dat doe ik aan Toon, Tinne en Stefan. Ik geef de soep uit handen, in het kader van het zensoepgevoel. En nu maar hopen dat dit bijdraagt aan de universele wereldvrede. Ik kijk nu al uit naar mijn volgend bezoek aan de tandarts…