Het falen

Het leven is een reeks onderbrekingen van de echt belangrijke dingen. Dat is een manier om naar de dingen te kijken. Soms voelt het ook als een soort permanent falen. De voorbije week was zo’n week. Een zeer beperkte bloemlezing.

Te weinig tijd of kansen hebben om met je naasten te zijn. De verhalen die moeten verteld worden, worden nooit helemaal verteld. Je zou ze willen horen, rustig, en allemaal tot het einde. Maar het lukt niet. Je zou bij die vriendin willen zijn wiens schoonzus plots gestorven is. Maar het lukt niet, en als je dan kunt bellen is ze steeds niet thuis. Je zou elke avond rustig willen kunnen bellen naar iedereen. Al was het maar omdat er nog enkele dagen zijn om je goede voornemens voor 2006 alsnog te halen. Maar ofwel moet je steeds weg, ofwel wil je even alleen maar niets.

Op het werk zou je graag zoveel. Je zou eindelijk eens een dag willen kunnen doorwerken. Om het te kunnen heb je ook de tijd en een leeg hoofd annex bureau nodig. Maar de hele tijd ben je alleen maar bezig met kun-je-dit-nog-even-doen-klusjes. Het enige gevoel dat je daaraan overhoudt is er een van heb-ik-nu-eigenlijk-wel-iets-gedaan-vandaag. Je ziet de week voorbij gaan. En al die dingen die je wilde afwerken voor de kerstvakantie dreigen steeds meer in die kerstvakantie terecht te gaan komen.

Je moet naar een internetbedrijf bellen om iets te regelen. Diegene die het je gevraagd heeft, zegt dat het poepsimpel is: gewoon je contactgegevens per telefoon doorgeven, dat is alles. Voor alle zekerheid ga je toch maar even eerst op de website van dat bedrijf kijken om je voor te bereiden op alle scenario’s. Je voelt je al preventief dom. Van wat er op die site staat, begrijp je werkelijk niets. En dan bellen. Eerst kom je in zo’n automatische centrale terecht waarin je toets 1 of 2 moet duwen om zo bij de juiste persoon terecht te komen. De mevrouw legt het meteen uit. Nee hoor, via de telefoon gaat dat niet. Je moet een formulier invullen en dat faxen. Ze heeft het nu even niet bij de hand. Maar je kunt het altijd downloaden van die site. Nadat je op die site de afdeling ‘formulieren’ hebt gevonden, is het nog steeds onduidelijk. Maar goed. Ingevuld en doorgefaxt. En dan maar hopen dat er niet binnen de vijf minuten zal worden teruggebeld door diezelfde mevrouw die zal zeggen dat alles verkeerd ingevuld is…

Je gaat naar een voorstelling. Door allerlei toestanden zit je daar alleen, terwijl je twee kaarten hebt. Waarom dan toch die twee kaarten meenemen? Zit dat dan beter? Had je toch niet wat meer moeite kunnen doen om nog iemand te zoeken om mee te gaan? Zou iemand dat zien, zo’n lege plaats?

Je zit in de trein. Lekker de krant te lezen. Rustig nadenken over alle belangrijke wereldproblemen. En dan hoor je achter je twee mensen die heel uitvoerig ingaan op alle films van de Japanse regisseur Kurosawa. Met alle details over de acteurs en de thema’s en ook algemene beoordelingen op het niveau van “schitterend”, bij elke film. Wanneer hebben die mensen al die dingen gezien? Hoe doen ze dat?

’s Avonds in bed lig je te rekenen wanneer je de volgende dag moet opstaan. De studiedag begint om tien uur. En voordien zou er nog heel wat moeten gebeuren. Opstaan en douchen. De was naar het wassalon brengen. Daarna weekendboodschappen doen. Nog even op zoek naar een kurkentrekker want bij die vergadering die avond willen de mensen wijn drinken. Nog snel even proberen die CD te vinden die je zou willen geven aan die nieuwe ouders, nadat de CD die je eerder kocht al in hun bezit bleek. Ook nog even melk kopen, want op die vergadering willen mensen misschien ook koffie drinken. Terwijl je in de buurtwinkel staat, bedenk je dat die man aan de andere kant zich wel zal afvragen waarom je daar niet meer in de winkel komt. En je koopt toch maar iets meer. En je moet ook nog boterhammetjes maken, want die broodjes, dat is maar niks. En de batterijen van je digitale camera zijn ook nog niet helemaal opgeladen.

Je ziet op de televisie dat je in je gsm een ICE-nummer zou moeten programmeren. ICE is “in case of emergency”. Maar hoe moet dat dan? Als je naast alle andere nummers ook een ICE 1 programmeert, zal de gsm het nummer van die persoon niet meer onmiddellijk benoemen met de bijpassende naam, want het nummer zit er ondertussen tweemaal in. En je wilt toch niet dat die persoon vanaf nu alleen ICE 1 zou heten. Gelukkig blijkt dat je collega met hetzelfde probleem zit…

Die avond krijg je bezoek. Dus nog snel in een noodtempo gaan opruimen en poetsen in het huis. Terwijl je bezig bent, denk je aan die plekken waar je onlangs op bezoek was en waar het nog rommeliger was. Oef! Maar evenzeer besef je met elk plekje dat je doet, dat er nog 99 andere zullen overblijven die je niet kunt doen. Horror. Stel je voor dat er hier straks ineens twee mevrouwen van zo’n gruwelijk opruimprogramma op TV voor je deur staan? Hoe doen al die anderen (waarschijnlijk normale) mensen dat?

En dan zwijg ik nog over dingen als: weekendkranten die te weinig gelezen zijn, boeken die schreeuwen om gelezen te worden, te weinig origineel zijn in het koken als je te laat thuiskomt van het werk, lakens die dringend moeten verschoond worden, een cd die je kocht en die je nog steeds niet helemaal goed hebt kunnen beluisteren, moeten beslissen over je tanden waar er ofwel een implantaat ofwel een brug ofwel helemaal niets komt, een laptop die ineens niet meer werkt en alle schrikbeelden die daarmee samenhangen, vast zitten in een stroom mensen op weg naar de kerstmarkt, mensen op straat zien met zo’n stomme kerstmuts op en je afvragen of jij oud bent of zij onnozel, een bos snoeihout vol dorens die je met veel moeite voor je voordeur kreeg en die niet opgehaald blijkt te zijn door de stadsdiensten, je zorgen maken dat het al te lang geleden is dat je nog eens een ernstig stuk over de grote wereldproblemen schreef voor je blog en nog veel meer.

Gelukkig is het licht buiten zo mooi en lachen de kinderen die net voorbij fietsen naar mij. Tijd voor een nieuwe schitterende week.