In de winkel van mijn ouders werden vroeger ook platen verkocht. Platen, dat is toch nog altijd wat anders dan ‘muziekdragers’, of hoe heten die dingen tegenwoordig? Ze waren mooi groot, en ze konden ook aangeraakt worden. Er waren grote platen en kleine platen, in aangepaste bakken, die mijn vader zelf gemaakt had.
Voor de bakken met singles waren er vaste klanten. Ik zie nog steeds die ene man die altijd kwam snuffelen. Onlangs zag ik hem trouwens nog eens op de bus, en hij is nog steeds niet veranderd. Alleen de singles zijn er niet meer.
Van platen en plaatjes kun je gelukkig worden. Alleen al eraan denken kan je een warm onderbuikgevoel geven. Maar gelukkige plaatjes, daar kan ik me niets bij voorstellen.
Toch moet dat blijkbaar. In een van mijn weekendkranten staat immers een groot stuk over ‘happy singles’. Oeps. Dat zal ik dus maar even lezen. Kwestie van even te checken of ik wel goed in het leven sta.
Sommige woorden krijg ik maar niet op de werkelijkheid geplakt. Zo lukt het me niet of nauwelijks om het woord ‘kids’ te gebruiken, om het te hebben over de kinderen van die of die. Soms doe ik het wel eens, om mezelf te testen. Als het vloeiend uit mijn mond zou komen, ben ik misschien wel helemaal mee. Het lukt me niet. Mee ben ik dus niet, maar dat geeft niet.
Single is ook zo’n woord. Soms ga ik wel eens voor de spiegel staan, in het kader van het dagelijkse zelfonderzoek, wat dan weer een onderdeel is van mijn langetermijnproject van universele zelfopvoeding. En dan vraag ik aan mezelf: “Jean, ben jij een single?” En het lukt niet. Meestal kijk ik even achterom, maar daar blijkt niemand anders te staan. (Gelukkig maar trouwens, het zou wat zijn. Wie weet wat die mens te zien zou krijgen.)
Ik lees verder in de portretten van de singles. Als ik die mensen zou tegenkomen op straat, zou ik gewoon mensen zien. Maar nu zie ik singles. En of ze ‘happy singles’ zijn. Want dat moet natuurlijk ook. Kun je ‘happy’ zijn als je single bent? Moet dat dan? Blijkbaar wel. Er wordt op basis van een of andere wetmatigheid verwacht dat de singles, aangezien ze niet ‘samen’ zijn, allerlei dingen doen om dus zinvol bezig te zijn, en dus ‘happy’ te worden.
Gewoon alleen zijn vind ik vaak nog niet zo erg. Een van de voordelen is dat anderen het niet zien wanneer je maar wat zit aan te modderen in dit aardse tranendal. Volgens mij is het dat wat de meeste mensen doen, of ze nu ‘samen’ zijn of niet. En sommige dagen lukt het echt niet. Dan ben je niet bijzonder aanspreekbaar. Dat gaat vanzelf ook wel weer over. Andere dagen loop je huppelend door het huis, pirouettes draaiend terwijl je koffie staat te zetten. Ook op zo’n momenten kan het trouwens bijzonder aangewezen zijn dat er niemand in de buurt is. Wat overigens ook geldt voor de verschillende manieren waarop je uit de douche kunt stappen, maar ook dat is een ander verhaal.
Maar goed, de singles dus. En of ze happy zijn. Daar zijn blijkbaar ook speciale verenigingen voor. Een daarvan wordt omschreven als: “Geen huwelijksbureau, geen datingagentschap, meer een organisatie die mensen op een spontane wijze rond een heleboel activiteiten samenbrengt.” O jee… Aangezien ik tot de doelgroep behoor, moet ik daar toch even gaan kijken. En het wordt al meteen duidelijk: “Bij ons krijg je de kans om spontaan nieuwe mensen te ontmoeten die net als jij op zoek zijn naar een bredere vriendenkring en om in volle snelheid van het leven te genieten.”
Bij het idee van die volle snelheid word ik al een beetje moe. Maar dat wordt nog erger als ik verder snuffel op de speciale site. Het bulkt van foto’s van mensen die er allemaal verpletterend happy, en ook enigszins gezandstraald uit zien. Voor ik die foto’s zag voelde ik me eigenlijk best wel gelukkig, maar nu begin ik te twijfelen.
Maar er moet dus ge-activiteit worden. Elk weekend zijn er vijf activiteiten. Een greep uit de greep van hun aanbod: Initiatie Strandzeilen, Living Tomorrow, Verrassende avonddropping, Outdoor Quad, Couscous in Manhattan, Musical Fame, Parapente, Smiekeltocht op de fiets, … Nogmaals o jee… Het moet een van de voordelen zijn van de samenzijners vergeleken met de alleenzijners, dat je niet in het weekend per quad of parapente naar de musical Fame moet gaan kijken om nadien verrassend in de nacht gedropt te worden met allemaal geweeeeeeldige en o zo happy mensen.
Al bij al voelt het als een opluchting: ik ben dus geen happy single. Gelukkig ben ik gewoon alleen. Heel vaak ben ik niet alleen, en op andere momenten dan weer wel. Regelmatig ben ik gewoon gelukkig, en soms ook gewoon niet. Dat lijkt me al heel wat. Voor mensen die ‘double’ zijn is dat trouwens volgens mij helemaal niet anders. Laat anderen maar “in volle snelheid” van het leven genieten. Ik ben liever een LP. Daar staan meer liedjes op. Sommige zijn mooi, sommige niet, op een oneven dag. Sommige passen meer bij het ene gemoed, andere dan weer niet. Een LP is minder snel voorbij dan een single, en er kunnen ook lange nummers op. En er is ook meer pak aan. Je kunt er eens lekker bij gaan zitten. En dat zal ook wel goed zijn voor het geluk.
Voor de bakken met singles waren er vaste klanten. Ik zie nog steeds die ene man die altijd kwam snuffelen. Onlangs zag ik hem trouwens nog eens op de bus, en hij is nog steeds niet veranderd. Alleen de singles zijn er niet meer.
Van platen en plaatjes kun je gelukkig worden. Alleen al eraan denken kan je een warm onderbuikgevoel geven. Maar gelukkige plaatjes, daar kan ik me niets bij voorstellen.
Toch moet dat blijkbaar. In een van mijn weekendkranten staat immers een groot stuk over ‘happy singles’. Oeps. Dat zal ik dus maar even lezen. Kwestie van even te checken of ik wel goed in het leven sta.
Sommige woorden krijg ik maar niet op de werkelijkheid geplakt. Zo lukt het me niet of nauwelijks om het woord ‘kids’ te gebruiken, om het te hebben over de kinderen van die of die. Soms doe ik het wel eens, om mezelf te testen. Als het vloeiend uit mijn mond zou komen, ben ik misschien wel helemaal mee. Het lukt me niet. Mee ben ik dus niet, maar dat geeft niet.
Single is ook zo’n woord. Soms ga ik wel eens voor de spiegel staan, in het kader van het dagelijkse zelfonderzoek, wat dan weer een onderdeel is van mijn langetermijnproject van universele zelfopvoeding. En dan vraag ik aan mezelf: “Jean, ben jij een single?” En het lukt niet. Meestal kijk ik even achterom, maar daar blijkt niemand anders te staan. (Gelukkig maar trouwens, het zou wat zijn. Wie weet wat die mens te zien zou krijgen.)
Ik lees verder in de portretten van de singles. Als ik die mensen zou tegenkomen op straat, zou ik gewoon mensen zien. Maar nu zie ik singles. En of ze ‘happy singles’ zijn. Want dat moet natuurlijk ook. Kun je ‘happy’ zijn als je single bent? Moet dat dan? Blijkbaar wel. Er wordt op basis van een of andere wetmatigheid verwacht dat de singles, aangezien ze niet ‘samen’ zijn, allerlei dingen doen om dus zinvol bezig te zijn, en dus ‘happy’ te worden.
Gewoon alleen zijn vind ik vaak nog niet zo erg. Een van de voordelen is dat anderen het niet zien wanneer je maar wat zit aan te modderen in dit aardse tranendal. Volgens mij is het dat wat de meeste mensen doen, of ze nu ‘samen’ zijn of niet. En sommige dagen lukt het echt niet. Dan ben je niet bijzonder aanspreekbaar. Dat gaat vanzelf ook wel weer over. Andere dagen loop je huppelend door het huis, pirouettes draaiend terwijl je koffie staat te zetten. Ook op zo’n momenten kan het trouwens bijzonder aangewezen zijn dat er niemand in de buurt is. Wat overigens ook geldt voor de verschillende manieren waarop je uit de douche kunt stappen, maar ook dat is een ander verhaal.
Maar goed, de singles dus. En of ze happy zijn. Daar zijn blijkbaar ook speciale verenigingen voor. Een daarvan wordt omschreven als: “Geen huwelijksbureau, geen datingagentschap, meer een organisatie die mensen op een spontane wijze rond een heleboel activiteiten samenbrengt.” O jee… Aangezien ik tot de doelgroep behoor, moet ik daar toch even gaan kijken. En het wordt al meteen duidelijk: “Bij ons krijg je de kans om spontaan nieuwe mensen te ontmoeten die net als jij op zoek zijn naar een bredere vriendenkring en om in volle snelheid van het leven te genieten.”
Bij het idee van die volle snelheid word ik al een beetje moe. Maar dat wordt nog erger als ik verder snuffel op de speciale site. Het bulkt van foto’s van mensen die er allemaal verpletterend happy, en ook enigszins gezandstraald uit zien. Voor ik die foto’s zag voelde ik me eigenlijk best wel gelukkig, maar nu begin ik te twijfelen.
Maar er moet dus ge-activiteit worden. Elk weekend zijn er vijf activiteiten. Een greep uit de greep van hun aanbod: Initiatie Strandzeilen, Living Tomorrow, Verrassende avonddropping, Outdoor Quad, Couscous in Manhattan, Musical Fame, Parapente, Smiekeltocht op de fiets, … Nogmaals o jee… Het moet een van de voordelen zijn van de samenzijners vergeleken met de alleenzijners, dat je niet in het weekend per quad of parapente naar de musical Fame moet gaan kijken om nadien verrassend in de nacht gedropt te worden met allemaal geweeeeeeldige en o zo happy mensen.
Al bij al voelt het als een opluchting: ik ben dus geen happy single. Gelukkig ben ik gewoon alleen. Heel vaak ben ik niet alleen, en op andere momenten dan weer wel. Regelmatig ben ik gewoon gelukkig, en soms ook gewoon niet. Dat lijkt me al heel wat. Voor mensen die ‘double’ zijn is dat trouwens volgens mij helemaal niet anders. Laat anderen maar “in volle snelheid” van het leven genieten. Ik ben liever een LP. Daar staan meer liedjes op. Sommige zijn mooi, sommige niet, op een oneven dag. Sommige passen meer bij het ene gemoed, andere dan weer niet. Een LP is minder snel voorbij dan een single, en er kunnen ook lange nummers op. En er is ook meer pak aan. Je kunt er eens lekker bij gaan zitten. En dat zal ook wel goed zijn voor het geluk.
1 opmerking:
.
Zou een drieëndertiger
gelukkiger zijn
dan een vijfenveertiger?
Of een
vijfenzeventiger?
.
Een reactie posten