Er moet iets gebroken zijn, daar in de aarde. Een beving die meer dan 200 jaar op zich liet wachten. De fatale krachten verzamelden zich tot op het moment waarop het fout ging.
Het zit al de hele dag in mijn hoofd. De weinige beelden en geluiden die er tot nu toe zijn. Een vrouw ziet de grote stofwolk van de naschokken en roept dat de wereld vergaat. Zo moet het geweest zijn, een wereld die vergaat.
Je zou iets met grote woorden willen zeggen. Over hoe onrechtvaardig het lot is. Dat wie al zo getroffen is door een geschiedenis van ellende en armoede nu ook nog eens dit moet meemaken. Was er maar iets of iemand waarop je kwaad zou kunnen zijn voor zoveel onrecht, iets of iemand die je zou kunnen aanroepen. Maar de woorden kloppen niet, en wat je ermee zou willen zeggen ook al niet. Je zegt het dan maar niet, maar iets denkt het wel.
Iets is gebroken, en er blijft alleen pijn over. Ze is tot hier te voelen.
Er is zo weinig te doen, denk je. Misschien lijkt het voor wie daar is dat de rest van de wereld gewoon doordraait. Misschien is er alleen verlatenheid. En je zou willen dat iemand daar zou merken dat je iets van het verdriet probeert op je schouders te nemen. Hoe onbetekenend dat ook is. Je geeft ook iets waarmee anderen kunnen helpen en herstellen. Maar nu zou je willen dat alleen al maar iets van de pijn zou kunnen weggenomen worden, nu. Waar komt de schaamte vandaan die je voelt?
Er zijn mensen onderweg, zeg je tegen jezelf. Ze kunnen nog iets doen, hoop je.
Er is geen daar en geen hier. Het leed is even dichtbij.
Zou je je kunnen oefenen in voelen? In niet terugtrekken? Tot je alleen nog verbonden bent met de rest van de oceaan. En zou je dan rustiger slapen?
En al het andere, al die andere dagen? Heb je genoeg geprobeerd?
Ooit zei iemand dat je verdriet door je heen kunt laten stromen. Je voelt het wel, maar je probeert het niet vast te houden. Je hoeft het niet weg te duwen, integendeel. Je huid genoeg open houden voor alles wat stroomt. Misschien moet je af en toe in die spiegel kijken. En zou het dan een beetje goed kunnen zijn.
Je weet het nooit zeker, en misschien is dat goed genoeg.
Er is iets gebroken. Niemand weet of het nog terug hersteld kan worden. Waarom denk je dat? De wereld draait door, zegt iemand. Het zal komen en gaan. Misschien is dat het enige wat blijft. Misschien is wat uitzonderlijk lijkt het gewone. Misschien is wat hier en normaal lijkt het andere.
Oefenen in raakbaarheid is misschien een goede vorm van zacht falen.
1 opmerking:
hier word ik stil van
Een reactie posten