Misschien reageert je lichaam anders in het weekend. Je doet je best om – zoals steeds – zwierig uit bed te springen, in een poging jezelf te overtuigen dat je weer eens flitsend door de dag zal schieten. Het lijkt zelfs redelijk te lukken. Tot je later de stad in gaat voor de boodschappen, en je dus ook andere mensen ziet die je aanspreekt. Het lijkt alsof je stem ergens verloren loopt in je lichaam, dat blijkbaar bij de ochtendsprong is achtergebleven. Je weet niet of het nog terug zal komen, of het je nog zal inhalen vandaag. Het is altijd een gok, een leap of faith. Om te kunnen vertrouwen dat het goed zal komen mag je niet denken.
Je zit in de hoek van de kamer, daar waar je je boek uitleest. Het wordt langzaam donkerder in de kamer. Om de zoveel bladzijden kijk je even rond. Om te zien hoe de stadia van donker de dingen betasten. Ze zijn er nog, dat weet je. Wat ze zijn, het is er ook nog. Er gaat een grote rust uit van die trage verandering. Je zegt tegen jezelf dat je ziet dat de dagen al langer aan het worden zijn. Of het echt ook zo is, wil je nu liever niet weten.
Het is het eerste boek dat je helemaal hebt uitgelezen in deze nieuwe zetel. Je houdt even je adem in bij dit moment. Het moet ergens bewaard worden. Deze plek is gemaakt voor de vele die nog zullen volgen. En om naar het licht te kijken. Van opzij naar het licht kijken, dat is anders.
Je houdt je handen voor je hoofd bij het kijken. Tussen je vingers door kijken zou moeten beschermen blijkbaar tegen de spannende dingen die je ziet. Bij zo ongeveer elke aflevering zit je zo te kijken. In het kader van het zelfonderzoek test je even of het anders spannend is zonder handen. Toch maar liever met, denk je later.
De weekendkranten op een zondagochtend. Terwijl je leest, herinner je je het aantal keren dat je de voorbije week hebt zitten roepen tegen het scherm. Tegen een krant roepen doe je blijkbaar niet. Zou het uitzicht van woorden op zich al een verstillend effect hebben? Of is het enkel het uur van de dag?
De kleine drempel die je telkens weer over moet voor je begint te poetsen. Nog heel even zoek je een excuus om nog snel iets anders te doen. Heel even maar. Soms zoek je gewoon een uitvlucht. Soms ben je bang van dat hoekige lijf dat steeds weer kraakt tijdens die bezigheid. Van de pijn die weer zal komen.
Nieuwe apparaten, en hoe spannend ze zijn. Het in elkaar zetten van de nieuwe stofzuiger maakt je erg zenuwachtig, al weet je niet waarom. Je bekijkt later je bewegingen. De stand van de zon maakt dat je elk pluisje op de stenen vloer goed ziet liggen, en ziet verdwijnen in het nieuwe apparaat. Je moet nog leren hoe je sierlijk, en rechtop, de slang kunt bedienen.
De vragen voor het gesprek worden bedacht terwijl je met de dweil onder je bed gaat. Wat zou je jezelf toewensen voor dit jaar? Dus niet: wat zijn je goede voornemens. Dat zou te gemakkelijk zijn. Je kunt een ander iets toewensen, oprecht, vanuit je liefde of vriendschap. Je moet een beetje afstand nemen om het goed te kunnen doen, afstand van iets in jezelf. Maar wat zou je jezelf toewensen? Je schrikt van je eigen antwoord op die vraag.
Na het poetsen het eerste moment van zitten, het is altijd even moeilijk. Dit keer doe je het voor de piano. Je speelt de bewerking van het lied zoals die op het blad staat. De klanken verbazen en ontroeren je. Even begrijp je niet hoe die noten op het blad via je hoofd naar je vingers gaan. De piano lijkt je gerust te stellen: het komt wel goed, vertrouw me maar. Even is er een ander die je dit graag zou zien spelen, maar hij is er niet meer. Je zou het hem graag laten zien nu, deze plek.
Je ziet hoe ze allemaal rondom jou zitten, voor het eerst in het nieuwe huis. In een mooi gesprek, over de moeilijke vragen. Ze passen goed in het huis. Dat had je vooraf onrustig gemaakt. Hoe het zou zijn als ze er allemaal waren. Hoe het ritme van de ruimte zou zijn.
En als iedereen weer weg is, ruim je voorzichtig alles weer op. De afwas later wordt zorgvuldig uitgevoerd. Bij het naderen van het einde van deze dag horen rituele bewegingen.
Bij de woorden ga je trager ademen. Iets in je rug wordt traag wakker, bij Famous Blue Raincoat. Misschien zou je iets kunnen wensen.
Je zit in de hoek van de kamer, daar waar je je boek uitleest. Het wordt langzaam donkerder in de kamer. Om de zoveel bladzijden kijk je even rond. Om te zien hoe de stadia van donker de dingen betasten. Ze zijn er nog, dat weet je. Wat ze zijn, het is er ook nog. Er gaat een grote rust uit van die trage verandering. Je zegt tegen jezelf dat je ziet dat de dagen al langer aan het worden zijn. Of het echt ook zo is, wil je nu liever niet weten.
Het is het eerste boek dat je helemaal hebt uitgelezen in deze nieuwe zetel. Je houdt even je adem in bij dit moment. Het moet ergens bewaard worden. Deze plek is gemaakt voor de vele die nog zullen volgen. En om naar het licht te kijken. Van opzij naar het licht kijken, dat is anders.
Je houdt je handen voor je hoofd bij het kijken. Tussen je vingers door kijken zou moeten beschermen blijkbaar tegen de spannende dingen die je ziet. Bij zo ongeveer elke aflevering zit je zo te kijken. In het kader van het zelfonderzoek test je even of het anders spannend is zonder handen. Toch maar liever met, denk je later.
De weekendkranten op een zondagochtend. Terwijl je leest, herinner je je het aantal keren dat je de voorbije week hebt zitten roepen tegen het scherm. Tegen een krant roepen doe je blijkbaar niet. Zou het uitzicht van woorden op zich al een verstillend effect hebben? Of is het enkel het uur van de dag?
De kleine drempel die je telkens weer over moet voor je begint te poetsen. Nog heel even zoek je een excuus om nog snel iets anders te doen. Heel even maar. Soms zoek je gewoon een uitvlucht. Soms ben je bang van dat hoekige lijf dat steeds weer kraakt tijdens die bezigheid. Van de pijn die weer zal komen.
Nieuwe apparaten, en hoe spannend ze zijn. Het in elkaar zetten van de nieuwe stofzuiger maakt je erg zenuwachtig, al weet je niet waarom. Je bekijkt later je bewegingen. De stand van de zon maakt dat je elk pluisje op de stenen vloer goed ziet liggen, en ziet verdwijnen in het nieuwe apparaat. Je moet nog leren hoe je sierlijk, en rechtop, de slang kunt bedienen.
De vragen voor het gesprek worden bedacht terwijl je met de dweil onder je bed gaat. Wat zou je jezelf toewensen voor dit jaar? Dus niet: wat zijn je goede voornemens. Dat zou te gemakkelijk zijn. Je kunt een ander iets toewensen, oprecht, vanuit je liefde of vriendschap. Je moet een beetje afstand nemen om het goed te kunnen doen, afstand van iets in jezelf. Maar wat zou je jezelf toewensen? Je schrikt van je eigen antwoord op die vraag.
Na het poetsen het eerste moment van zitten, het is altijd even moeilijk. Dit keer doe je het voor de piano. Je speelt de bewerking van het lied zoals die op het blad staat. De klanken verbazen en ontroeren je. Even begrijp je niet hoe die noten op het blad via je hoofd naar je vingers gaan. De piano lijkt je gerust te stellen: het komt wel goed, vertrouw me maar. Even is er een ander die je dit graag zou zien spelen, maar hij is er niet meer. Je zou het hem graag laten zien nu, deze plek.
Je ziet hoe ze allemaal rondom jou zitten, voor het eerst in het nieuwe huis. In een mooi gesprek, over de moeilijke vragen. Ze passen goed in het huis. Dat had je vooraf onrustig gemaakt. Hoe het zou zijn als ze er allemaal waren. Hoe het ritme van de ruimte zou zijn.
En als iedereen weer weg is, ruim je voorzichtig alles weer op. De afwas later wordt zorgvuldig uitgevoerd. Bij het naderen van het einde van deze dag horen rituele bewegingen.
Bij de woorden ga je trager ademen. Iets in je rug wordt traag wakker, bij Famous Blue Raincoat. Misschien zou je iets kunnen wensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten