Voorname voornemens

Een nieuw jaar of niet, er moet natuurlijk nagedacht worden over belangrijke dingen. De voordelen van de alleenwonende staat zijn in dit verband duidelijk: er is niemand die kan controleren of je wel degelijk over belangrijke dingen nadenkt op een nieuwjaarsdag.

Zelfbevraging over goede voornemens. Je denkt eraan nadat je hebt liggen soezen in de zetel. Er zijn van die tradities op nieuwjaarsdag. Zoals het invullen van de nieuwe agenda. Netjes alle verjaardagen overschrijven, en telkens even aan al die mensen denken. En natuurlijk ook het bekijken van de Jools Holland Hootenanny. Zoveel uur later natuurlijk, ook al netjes opgenomen, zodat je rustig kunt kijken, subtiel meewiegend onder je dekentje. Andermaal is er niemand die je hier ziet liggen, wat ook wel zijn voordelen heeft. Als het weer voorbij is, dus actief nadenken over goede voornemens. Ze moeten er natuurlijk wel zijn voor de dag rond is.

Dan maar even terugdenken aan het einde van het vorige jaar. Het kleine meisje tegenover je aan de tafel doet hard haar best om te raden hoe oud je bent. Met zo’n blik van: ik zal me nog mild opstellen, want ik weet dat grote mensen gevoelig zijn voor verkeerde schattingen van hun leeftijd. Ze zit er toch stevig naast. Van de anderen in het gezelschap wordt de leeftijd quasi perfect geschat, al zou er in dat verband sprake kunnen geweest zijn van voorkennis. Maar je kunt gelukkig alles ten goede keren. Zo is het toch onmiskenbaar een fantastisch gevoel te weten dat je vijftien jaar jonger bent dan je eruit ziet. Op die manier kun je zeker nog heel erg oud worden.

Het blijft een bijzonder gevoel, midden in de nacht weer naar huis fietsen na het feest. Gelukkig is er nauwelijks nog ergens enige vuurwerkonzin te horen. De stilte van het fietspad naast het spoor is beter. Het is alsof je een geheim deelt als je daar fietst.

Beelden genoeg, denk je. Maar hoe staat het met de goede voornemens?

Toch nog even naar het begin van het nieuwe jaar. Het wakker worden. Met die nieuwe gordijnen kun je niet goed zien hoeveel licht er al is buiten. Daarmee vervullen ze in wezen een functie die eigen is aan gordijnen, zou je kunnen zeggen. Je had je er al op voorbereid dat je wel weer te vroeg zou wakker worden, zoals elk jaar. Het te vroeg valt nogal mee, het is gewoon een beetje vroeg. En wat zijn de eerste gedachten van het nieuwe jaar? Het is alsof je in je hoofd alle mensen die bij je zijn, in dat hoofd, verspreid over het hele landschap, even bekijkt, even spreekt en even aanraakt. Ze zijn er allemaal nog, stel je met een gerust hart vast. Je zou willen dat ze dicht bij je blijven.

Dat het een jaar van grote veranderingen was, denk je. En dat het veranderen nog niet helemaal gedaan is, probeer je te denken. Je observeert jezelf even, als stond je in de hoek van de kamer te kijken. Je ziet enkele dingen waarover je nu eigenlijk een diepgaand gesprek zou moeten voeren met jezelf, in het kader van het voorbereidend werk voor het maken van de goede voornemens. Misschien is dat toch iets voor later op de dag, zeg je tegen jezelf, opgelucht.

Iemand met een grote kennis van het subtiele diepte-interview zou nu zelfs veel uit je loskrijgen, denk je nog. Gelukkig is die iemand niet aanwezig.

Toch maar snel even de planten water geven. Dat is wel een tastbare daad. Zou zelfs een goed voornemen kunnen zijn.

Je had nog gedacht, toen je ’s nachts de straat van je huis in reed, dat je samen oud aan het worden bent, met al die mensen die in je huid zitten. Je kunt ze allemaal voelen. Het is alsof je de jaren ineens voor je ziet. Je wacht even voor je de sleutel in het slot duwt dat de grote poort zal openen van de parkeergarage waar je je fiets in zult rijden. Je glimlacht.

Zou je een lijstje moeten maken van die goede voornemens? Zou je ze moeten ordenen, per categorie?

Iets in de spiegel zegt je dat je eigenlijk al lang weet wat je voornemens zijn, ze zijn al tot je gekomen. Alles ligt al voor je, zoals steeds.

Tegelijk vraag je je ook af of er toch niet iets zou te doen zijn aan die vijftien jaar.