Afwijkingen

Dat ieder mens recht heeft op minstens één afwijking. En dat de jouwe dan is dat je er toch meer dan die ene hebt, en dus mag hebben, zeg je dan maar tegen jezelf, haha.

Zoals een plots opkomende neiging tot het ingenieus martelen van Italiaanse oetlullen in zwarte pastoorskleren die beweren dat vrouwen die het slachtoffer zijn van intimidatie of seksueel geweld het zelf hebben gezocht. (Dat die vrouwen de hand in eigen boezem moeten steken, zo geeft de krant het herderlijke gezwets weer, lijkt je een wat rare aanbeveling, maar dat is een andere discussie ongetwijfeld…) Je stelt je die pipo voor, vastgebonden op een kerkstoel – zo van die lage, ongemakkelijke, waar je altijd vreselijke rugpijn van krijgt, waarschijnlijk om je te herinneren aan het lijden van de allerhoogste – in dat zwarte hemd met dat spannende witte kraagje. En dan wordt er voor zijn neus een eindeloos lange striptease opgevoerd door wulpse nonnen die tergend langzaam hun zeven onderrokken verwijderen. Als uiteindelijk ook de rode kanten lingerie van hun goddelijke lichaam wordt ontheven, en blijkt dat ze ook hun okselhaar niet geschoren hebben, mag de heer pastoor in kwestie geen teken van lichte neiging tot zweten geven ter hoogte van het kraagje of mogen andere strategische plekken geen aanwijzingen tot oprichting geven die zouden kunnen wijzen op hun aardse (en dus normale) ingesteldheid. Anders begint alles weer helemaal opnieuw, tot de heer Piero Corsi in een vlaag van zelfkritiek smeekt dat vanaf nu zeven weken lang alle misvieringen zullen worden voorgegaan door diezelfde nonnen, in een met gouddraad omrande decolleté, met uitzicht op het allerhoogste. Minstens.

Zoals het niet kunnen weerstaan aan minstens één megakleffe kerstmisfilm in deze donkere dagen. Soms is het al een beetje te, dat ongekende kerstbombardement. Dat wat zijn we toch allemaal ongelooflijk gezellig samen. Wat is het toch allemaal weer peis en vree. Misschien ben je stiekem wel een beetje jaloers op al die andere mensen die blijkbaar wel helemaal kunnen verdrinken in dat bad van gezelligheid, die weten hoe ze dat moeten doen, die daar de nodige skills en competenties voor hebben. Misschien besef je dat jij die vaardigheden nooit helemaal zult beheersen, en dat je gedoemd bent tot sociale onhandigheid op hoogdagen. Het besef dus andermaal dat ook hier alles jouw schuld is. En toch. Ondanks harde training, met urenlange intensieve meditatiesessies en zelfkastijding met muziek van Wagner en boeken van Houellebecq, ondanks dat alles, kun je toch niet weerstaan aan minstens één van die films die in de kerstdagen in familieverpakking over de kijker worden uitgesmeerd. Lig je daar ’s middags een middagdutje te doen. Gun je jezelf om lekker decadent onder je dekentje nog even naar de televisie te kijken. Schuift daar zo’n kerstfilm het scherm op. Je ziet het verhaal van kilometers aankomen. Je ziet het naar elkaar smachtende koppel. Je ziet hoe ze eerst nog uit elkaar gedreven worden door allerlei tribulaties. Je ziet die droevig kijkende kinderen, die hopen op de ultieme liefde voor hun papa’s en mama’s, en ook op een mooi kerstcadeau natuurlijk. En je weet dat ze elkaar zullen vinden, in het kader van de ultieme kerstsfeer die uit alle hoeken en kanten evaporeert. En toch. Je blijft kijken. Snotterend en sniffend. Je gelooft zelfs, gedurende twee minuten, dat ook voor jou de ultieme liefde, die alles zal herstellen wat ooit fout is gegaan, zomaar voor je deur zou kunnen staan. Als je maar een kerstboom zet, wat je ook dit jaar niet had gedaan. Minstens.

Zoals de verwoede pogingen om dingen die je niet wilt zien uit je blikveld te verwijderen. Het niet willen lezen van paginagrote opiniestukken van de toekomstige burgemeester van Antwerpen, van paginagrote redactionele stukken die uitleggen wat er in de paginagrote opiniestukken staat, en er dus alleen van ver naar kijken, met half toegeknepen ogen. Geen zin hebben om ’s avonds het journaal te moeten zien waar diezelfde discussie nog eens opgevoerd wordt. En dan maar de afwas zo regelen dat die net samenvalt met het eerste punt van het nieuws, waardoor je met veel lawaai in de afwasbak kunt rommelen en daarna alle spullen met evenveel lawaai in de kast kunt laden. (Dat je ook de televisie af kunt zetten, is blijkbaar nog niet doorgedrongen.) Dat je ondanks dat alles in je hoofd zelf paginagrote opiniestukken schrijft die nooit zullen gepubliceerd worden. Dat je vaststelt dat je je toch ongelooflijk zit op te winden, terwijl je die opwindingsenergie ook voor iets anders zou kunnen gebruiken, in het kader van een beleid van resource efficiency. Dat je jezelf – in de interne dialoog – oplegt om het te hebben over de sufficiëntie, wat zou willen zeggen dat je in staat bent om zen-gewijs alles van je af te laten glijden, als was het water. Dat je vaststelt dat dat niet veel effect heeft. Wat erop zou kunnen wijzen dat je niet onder de indruk bent van autoriteitsargumenten. Wat dan weer een goed teken zou kunnen zijn, want een sterk wapen tegen alle vormen van populisme. Waarna je toch jezelf kunt overtuigen om je terug te trekken in je leeszetel, den Theo, om je daar nog verder terug te trekken, in dat geweldige boek dat je aan het lezen bent. Om daar dan vast te stellen dat je hardop zit te lachen. Waarna je even rondkijkt in de kamer, om vast te stellen dat er niemand is die dat heeft gezien. Wat je toch enige hoop geeft op ultieme verlossing in dit aardse leven. Minstens.