Het einde

Mijn liefste

Het is nogal meegevallen met dat einde van de wereld. Ik realiseerde me vandaag nog: stel je voor, een wereld waar jij niet meer in zou zijn, dat zou toch geen goed idee zijn. In het geval van het einde zou je deze brief natuurlijk ook niet meer gekregen hebben, veronderstel ik. Maar goed.

Ik dacht dus: laat ik eens een echte brief naar haar schrijven. Misschien weet ze niet eens dat ze mijn liefste is. Of weet ze dat niet goed genoeg. Een brief alsof het net voor het einde is. Dan kun je veilig een brief schrijven, zou je kunnen zeggen. Het antwoord zal toch niet meer komen. En als het nog een tijdje voor het einde blijkt te zijn, tja, dan wordt het nog wel ingewikkeld natuurlijk.

Dat refrein van dat liedje, het komt regelmatig weer in mijn hoofd opduiken. “If this were the last night of the world | What would I do? | What would I do that was different | Unless it was champagne with you?” Misschien hoort het wel bij vandaag.

Ik liep nog in de tuin rond vanmiddag. Was niet zo’n goed idee eigenlijk, met al die regen. Maar ik had wat last van na-einde, na het einde. Eigenlijk voor het einde natuurlijk. Het maakte me verdrietig, en daarvoor was die regen wel een goed idee. Dan zie je niets, qua tranen dan.

Eigenlijk is het wel mooi, dat net vandaag het seizoen al gekanteld is. Dat de dagen weer langer gaan worden. Ik vertel mezelf altijd dat ik dat al meteen kan voelen, vandaag dus. Dat ik alleen mijn ogen moet sluiten, en dat ik het dan kan voelen. En ik heb het gevoeld.

Heb ik je al verteld over die ene boom in de tuin? Het is de boom van de verhalen. Soms sta ik zelfs ’s nachts op, en dan ga ik bij die boom zitten. De boom weet alles. Als ik bang ben, vertel ik het aan de boom. Als ik verdrietig ben, vertel ik het aan de boom. Als ik me machteloos voel, vertel ik het aan de boom. En ook alle mooie gedachten natuurlijk. Als je nog eens hier bent, moet je maar eens naar de boom gaan. En je zult merken dat hij je al kent.

Wat ik dus wou zeggen, onder andere: het zou zo jammer zijn, als je nooit de boom gekend zou hebben. Je moet dus zeker nog eens dieper kennismaken met de boom, voor het einde van de wereld. En als je niet alle verhalen begrijpt, dan zal ik ze verder uitleggen, of zoiets.

Ik herinnerde me vanmiddag ineens dat ik nog een foto van jou heb. Met veel kleuren. Hevige kleuren. En ik kreeg het helemaal warm van die kleuren. Ik kan je niet uitleggen hoe dat juist zit, maar het was zo. Ik had het daarvoor echt koud. Vanbinnen, in mijn buik. Komt heel zelden voor. Maar die kleuren dus, daar moest ik ook iets over zeggen, voor het einde van de wereld.

Misschien bestaat het einde van de wereld alleen in ons hoofd. Als een niet-einde. Als een we hebben nog alle tijd. Als een dat doen of zeggen we later nog wel. En dat is niet zo slim natuurlijk, besef ik nu. Sinds dat einde dat er geen was. Gelukkig maar.

Heb je dat ook soms? Dat je lichaam je als het ware naar de ene kant van de kamer trekt, terwijl jij naar de andere zou willen. Je hoofd dan toch. Dat je lichaam je vastzuigt, op die ene plek, en dat je dat lichaam niets wijs kunt maken. Wat op zoveel andere momenten wel lijkt te lukken.

Eigenlijk ben ik doodsbenauwd. Dat is wel het nadeel van een wereld die nog een tijdje ermee doorgaat. Ik doe mijn best om me niet in te beelden hoe jij deze brief zit te lezen. Misschien haal je niet eens het einde van mijn brief. Maar misschien ook wel.

Heb je ook de mooie lucht gezien deze ochtend? Die kleuren leken wel een overwinning of zo. Net voor de regen zou komen. Alsof de lucht me iets duidelijk wilde maken.

Gelukkig zie jij niet hoe verlegen ik nu ben. Dat is ook een hele geruststelling. Een beetje toch.

Maar wat ik eigenlijk wilde vragen. Ik heb hier nog een fles champagne staan. En graag zou ik samen met jou champagne drinken. Op een avond voor het einde van de wereld. Misschien vind jij champagne ook wel lekker. Zo af en toe.