Billen

Het is ongetwijfeld anders bedoeld, maar dat je toch zo droevig kunt worden van al die kerstverlichting. Overal. Twee ijsberen in ongetwijfeld LED-lampjes die daar op dat rond punt, desolaat, tussen eindeloos veel stinkende en elkaar verdringende auto’s, staan te verlangen naar het ijsbeerbestaan. Een rustige boom, op een plein ook al tussen auto’s, die al ’s ochtends vroeg geheel kerstlichtjes staat te wezen. Of die boom niet gewoon, al is het maar een stukje van de dag, boom mag zijn. Alleen maar boom. Of die ijsberen niet gewoon een gezellig plekje kunnen krijgen, beschut, omgeven door warme mensen die af en toe komen vragen of alles goed gaat met hen. En dan samen lekker een babbeltje doen. Met af en toe een enkel kaarsje in je handen. Zodat je echt beseft hoe mooi dat kan zijn.

Hoe doe je dat? Opgewassen zijn tegen dingen die stuk gaan. Eigenlijk, dingen die gewoon verslijten. Je hebt het nooit gekund. Dat je, ventgewijs, eigenlijk maar een enkel paar schoenen hebt dat je altijd aan hebt. Dat die dingen dus vrij intensief gebruikt worden. Dat je ze al drie keer hebt laten herstellen. Dat ze altijd op dezelfde plek weer stuk gaan. Dat er dus misschien wel een soort constructiefout in zit. En dat het toch niet zo mogen. Dingen mogen niet stuk gaan. Dingen mogen nooit stuk gaan. Zal ook wel iets met die hechtingstijlen te maken hebben. Waarschijnlijk.

De mensen zitten op het podium. Ze praten over boeken. Jij zit in de zaal. Je kijkt naar hoe de mensen praten over boeken. Hoe ze daarbij bewegen. Wat het met hun ogen doet. Ze hebben het over de eerste zin uit Anna Karenina. En ook over de rest van het boek natuurlijk. En je kunt bijna dromen dat je zou kunnen zien wat zij nu zien, nu ze het hebben over dat boek. Wat hun oog dat naar binnen is gericht nu ziet.

’s Morgens vroeg op de markt. De mevrouw van het brood verontschuldigt zich dat ze er vorige week niet was. Door de sneeuw. En jij verontschuldigt je dat je er ook niet was, dat je op tijd naar het werk moest, om er zeker te zijn. Ook een beetje door de sneeuw. Gelukkig ben je er nu wel. Je wilt terug naar huis vertrekken en je ziet ineens het grote bord. Billen! Vooral dat uitroepteken is een beetje mysterieus. Ernaast staat nog een bord. Billen! Dan zie je dat er daar kip verkocht wordt. Het blijft een beetje raar, al weet je niet helemaal waarom. Het brengt je wel ineens terug naar een lichtjes pijnlijk moment, een hele tijd geleden. Een dierbare vriendin had je gevraagd om van de slager een kip mee te brengen. Voor het oudejaarsfeest. Je vroeg de kip aan de mevrouw. ‘Er is geen kip meer, alleen nog borsten en billen.’ Even snel deze nieuwe situatie door je heen laten gaan. ‘Doe dan maar twee borsten en twee billen.’ Wat bij aankomst op het feest tot de nodige hilariteit leidde, toen men je uitlegde dat een kip wel twee billen heeft, maar geen twee borsten. Dat je blijkbaar meer een borsten- dan een billenman bent, hoeft sindsdien niet meer wetenschappelijk bewezen te worden, volgens de anderen op dat feest. Of zoiets.

Een vulling in je tand heeft je verlaten. Zomaar. Ze was er al lang genoeg, of zo. Vond het tijd om te vertrekken. Je belt naar de tandarts. En je verontschuldigt je. Zegt al lachend dat je het niet bewust hebt gedaan of zo. Iets in jou zegt dat je denkt dat zij wel zal denken dat dat toch niet zomaar toevallig is gebeurd. Je krijgt een afspraak binnen een maand. Tot dan zul je kunnen leven met dat kleine stukje leegte dat je zomaar cadeau krijgt.

Schrik van dingen in apparaten. In je PC banking is er een ernstige waarschuwing, aan jou gericht, in het rood. Omdat er te veel ongeopende of te lang bewaarde berichten in je berichtenvak staan. Het gaat om een enkel bericht. En ja, je weet dat je dat in orde moet brengen. Dat waar dat bericht over gaat. Maar je wilt dat rustig kunnen doen. Niet op een moment waarop je gehaast bent of zo. Maar daarom laat je het daar nog even staan, zodat je het niet vergeet. Dat leg je allemaal uit, via intensieve hersengolven, aan dat apparaat dus. Maar het vertoont geen mercy. Als je dat bericht nou zou wissen, dan zou het apparaat misschien tevreden zijn, maar dan vergeet je misschien alsnog te doen wat je zou moeten doen, volgens dat bericht. En dat zou toch nog veel erger zijn? Zou je dan niet onmiddellijk ter plekke geëxecuteerd worden of zo? Of minstens een tik op je billen krijgen? Je weet dat er in dat bericht een datum staat, en voor die datum moet dat ding dus in orde zijn. Maar als je het bericht nu opent, om te kijken wat die datum is, zou je dan misschien een dubbele waarschuwing krijgen? Niet opnieuw lezen, gewoon uitvoeren, nu! Of zo. Met uitroepteken.

Het koppel loopt je voorbij in de winkelstraat. Zij roept: ‘En ik krijg nooit gelijk van jou!’ En hij roept: ‘Dat is niet waar.’ Zou je nu moeten gaan zeggen dat ze er op die manier wel nooit uit zullen raken? In het kader van de kerstsfeer of zo?