Een kwetsbare ruimte

Een boeiend gesprek met de mannen. Over schaamte. En ook over kwetsbaarheid, en nog een beetje over schuld ook. En hoe die dingen met elkaar samenhangen.

Dat je om kwetsbaar te kunnen zijn moet weten wat je schaamte is, dat klopt wel, denk je.

Een situatie waarin je een zekere mate van controle kunt houden, waarin je kunt bepalen wat je van jezelf laat zien aan een ander, is altijd een beetje veiliger. De afstand die er zo blijft, ook al ben je dicht bij elkaar, maakt dat je iets minder risico loopt. Wanneer je daar gaat staan waar je alleen maar kwetsbaar bent, waar de ander je aan kan raken, dan is het anders. Daar is er weinig of niets te controleren misschien. Daar is het hoofd misschien verder weg. Daar ben je naakter. Daar komt de schaamte nabij.

Misschien kun je wankelen daar. Misschien kun je je verlangens daar niet onder je diepe huid houden. Misschien komt je pijn daar bloot te liggen. Misschien worden de scheuren in je schors daar wel zichtbaar. Misschien, alles.

Daar kun je verlaten worden.

Het zou kunnen dat je je daar schaamt, omdat de ander alle redenen kan zien waarom je verlaten zou kunnen worden.

Terwijl het ook een vraag zou kunnen zijn. En in het antwoord op die vraag zou je gevonden kunnen worden.

Misschien wil je niet dat de ander de dingen ziet die jij zo zorgvuldig een plaats hebt gegeven.

En het is niet dat je iets zou willen laten zien. Het is niet dat je iets in de aandacht zou willen brengen. Je zou alleen gezien willen worden, een klein beetje toch. Als wie je bent, daar. En misschien wel alleen daar. Je zou willen dat de mogelijkheid van die plek bestaat, als alleen maar een plek. Zoals de mogelijkheid van een gesprek soms al genoeg kan zijn.

Dat iemand voorbij de schaamte kijkt, en zou kunnen blijven. Die mogelijkheid.

Dat het lijkt alsof iemand gewoon je hand even vasthoudt, in die ruimte. En zegt dat het goed is. Meer niet.

Je kunt je voorstellen hoe die ruimte eruit zou kunnen zien. Hoe doorzichtig als perkament je daar zou zijn. En dat ze betreedbaar is.

De tijd in die ruimte hoeft geen eindige grootheid te zijn. Misschien wel gewoon circulair, als de seizoenen.

Waar je je veiligheid uit handen moet geven, en waar die net daarin zou kunnen liggen.

Die ruimte weten kan je trager maken, zo traag dat je aanraakbaar bent. Ook elders.

En misschien wordt de schaamte zo wel iets dat niet meer is dan een groot uitgevallen rimpel of zo. Ze komt gewoon dichter bij je adem.

Een rimpel of een litteken kun je gewoon aanraken met je vinger. Je kunt ernaar kijken. En je ziet een landschap. In een landschap is er altijd een ergens. Het besef van dat ergens. Je zou in je hoofd je plaats kunnen bepalen tegenover dat ergens. Iemand zou kunnen kiezen dat te doen.

Waarna je misschien alleen nog een beetje verlegen bent.