Sommige mensen dichten jou een lichte mate van ernst toe. Het woord pret wordt niet spontaan verbonden met jou, dat kan zonder probleem gesteld worden. Geheel onterecht natuurlijk. In het diepst van je gedachten is af en toe een pretlichtje te merken. Op oneven dagen. Het gaat hier vanzelfsprekend over diepgaande pret.
Diepgaande pret is pret op niveau. Zelfs op momenten waarop, door verregaande vermoeidheid, om maar iets te zeggen, een deuk is waar te nemen in je zorgvuldig uitgebouwd netwerk van remmingen, en waarop dus ongecensureerde gedachten en verlangens zomaar naar buiten zouden kunnen komen, is het de bedoeling dat toch steeds de fijngevoeligheid in formulering bewaard blijft. Het vraagt een harde training, maar het is doenbaar. Of dan vervolgens gevolg wordt gegeven aan die eventuele verlangens, dat maakt dan al niet meer zo veel uit. De diepgaandheid was al gegarandeerd.
Het zou er in die zin op kunnen lijken dat de omschrijving diepgaande pret iets is als de excuustruus van het pretuniversum. Of de aflaat van de pretschepping. Die stelling kan niet geheel ontkend worden, zou men in een vlaag van intellectuele eerlijkheid in de groep kunnen werpen. Dat vraagt om een dialectische repliek, vanzelfsprekend. In de repliek wordt gewezen op het hoge, bijna transcendentale, niveau aan concentratie dat bij de pretontbolstering aanwezig is. Er wordt gesproken over de jarenlange spirituele training die voorafging aan de pret. Gewone pret heeft een zekere mate van zelfreferentialiteit. Diepgaande pret geeft in het ultieme pretmoment een inzicht, als in een flits, in de mogelijkheid van een andere orde, een andere dimensie. Dat moment van verlichting kan diepere lagen van het zelf, hoe efemeer ook, betasten. Diezelfde personen die het verwijt van de excuustruus opperden, zullen misschien opwerpen dat het hele verhaal in die repliek niet meer dan een hoop gezwets is. Ook dat verwijt kan niet geheel ontkend worden. Er kan alleen gezegd worden dat het bedenken van al dat gezwets zelf aanleiding was tot enige pret. Diepgaand, vanzelfsprekend.
In het concept diepgaande pret zit een zekere mate aan meerlagigheid. Met te veel letterlijkheid komen we er niet. Een voorbeeld dient zich aan. Die man die van de week tegenover je in de trein zat, en de hele rit bezig leek om erg grondig met zijn vingers te pulken in elke opening van zijn hoofd, waaronder zijn neus, mond en oren, had – blijkbaar – een vorm van diepgaande pret, letterlijk dan, maar dat is natuurlijk niet wat we hier bedoelen. Een ander voorbeeld dus. Twee geliefden die zich overgeven aan activiteiten die zich bevinden op het spectrum van friemelen, frunniken, fluisteren, fikfakken, finetunen, flirten, flodderen, flikflooien, fluiten, fouilleren of futselen kunnen alleen al door een verwijzing naar deze allitererende keten elk vermoeden van platvloersheid of unidimensionaliteit met grote alertheid counteren. De huidgerichte bewegingen worden als het ware getransfereerd naar een talig universum. Wat voor een buitenstaander misschien zou kunnen lijken op wat ordinair gerommel is in werkelijkheid een behendig laveren tussen diepere niveaus aan betekenisconstructie. Daar kan dan, zo nodig, nog een tantrische betekenislaag aan toegevoegd worden, waardoor de pret de voortuin van het spirituele benadert.
Voor wie, belast door een of ander verleden, af en toe geconfronteerd zou worden met enige vorm van schuldgevoel of interne blokkering aangaande het concept genot, biedt de praktijk van de diepgaande pret diverse voordelen. Het is, in goede zentraditie, een praktijk, een weg dus, en geen te bereiken doel. Dus toch een bijna spirituele oefening. Falen en sputteren horen erbij, zoals de dood een deel van het leven is, kun je desnoods argumenteren, mocht dat nodig zijn. Dat alles vanzelfsprekend in de interne dialoog. Die dialoog kan verder gezet worden tijdens de interpersoonlijke bewegingen. Het kan zijn dat de ander, DE ANDER (zou een bepaalde filosoof die iets heeft met het gelaat kunnen zeggen), je kort en goed duidelijk maakt dat je je klep moet houden en gewoon je handen moet gebruiken. Dergelijke ervaringen versterken alleen maar het leerproces, de tocht naar grotere verdieping en verlichting.
Uit dit alles zou andermaal de indruk kunnen ontstaan dat er in wezen weinig of geen verschil is tussen diepgaande pret en gewone pret, als men enkel de interactie an sich beschouwt. Maar dat is zoals gezegd te simpel. Ongetwijfeld. Waarschijnlijk. Misschien toch.
In elk geval, het moet gezegd worden: pret is wel fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten