19 juli 2013

Een jurkje

Het komt dichterbij. Nog enkele dingen doen. Nog even wat opruimen. En daar is dan die clean desk. Merkwaardig toch hoe, elk jaar, op dit moment even een lichte zweem van vermoeidheid over je neerdaalt. Blijkbaar spaar je dat gevoel telkens een beetje op. Blijkbaar telt iets in jouw lichaam af, ook nu weer. Je vertrekt, hoort hoe de deur achter je in het slot valt. Je stapt in de lift, je ziet iets in die ogen in de spiegel. Even later loop je over de straat. De vakantie is uitgebroken.

In die stukjes tussen je werk en het station en tussen het station en je thuis kunnen diverse vaststellingen worden gedaan. (1) Sommige korte broeken van sommige mannen zijn minder mooi en flatterend dan andere. Hetzelfde kan gezegd worden over sommige dikke buiken van sommige mannen. (2) Sommige vrouwen hebben allerlei ingewikkelde dingen op hun borsten laten tatoeëren. Dat moge blijken uit het decolletégewijs etaleren ervan.

En nog zoveel beelden van eerder van de week. Ze komen langzaam naar je toe. Alles mag nu langzaam naar je toe komen.

De jonge moeder met haar zoontje. Hand in hand. Ze gaan naar zee. Om een of andere reden ontroert die houten steel van dat schopje die uit de rugzak steekt je het meest. Je pinkt een kleine traan weg. Je zou bijna dankjewel gaan zeggen.

Een jurkje. Mmmm.

De ruitenschoonmaakmeneren in je bureau. Ze zijn blijkbaar erg onder de indruk van alle planten die er staan. Nou ja, die ene meneer wat meer dan die andere. Hij vindt ook het uitzicht op die mooie tuin daar beneden geweldig. Hij vertelt iets over de planten die hij thuis heeft. En knikt nog even uitdrukkelijk voor hij weer vertrekt.

Het meisje in de trein. Een coole grote zonnebril. Ze beweegt sierlijk en gestileerd. Ze neemt haar plooifiets en maakt zich klaar om uit te stappen. Je weet nooit wat er gebeurt achter die zonnebril. Heeft iets te maken met altijd cool zijn, ongetwijfeld. Net voor de trein aankomt, gaat haar telefoon. Om te kunnen antwoorden moet ze haar zonnebril afzetten. Die vorm van multitasken lukt blijkbaar niet.

Iets met een jurkje. In je droom.

Soms zou je willen dat je handen, en enkel je handen al het verdriet zouden kunnen wegnemen. Zomaar. Je handen lijken zo onhandig. Ze dromen van de handen die ze zouden willen zijn.

Je kunt het niet goed uitleggen, waarschijnlijk, maar je ziet graag mensen koken op de televisie. En zelf staan koken terwijl mensen koken op de televisie, dat voelt toch net iets anders. Om een of andere reden.

Misschien wordt het wel tijd dat die hoop grijze haren op je blinkende kop enigszins wordt ingekort. Mag zelfs veel zijn.

Toch een beetje hevig in de war door een artikel in de krant over stiefouders.

Sommige dromen duren lang. Gelukkig.

De twee meisjes die voor je lopen te slenteren in de winkelstraat maken diverse geluiden die wijzen op hevige verontwaardiging. Hoe ongelooflijk (!) het allemaal wel is… Blijkt te gaan over mascara. Iets verderop in de straat staan twee muzikanten te spelen. Bach. Je zou bijna dankjewel gaan zeggen.

Dat het toch aanleiding geeft tot een nauwelijks waarneembaar geluksgevoel en een lichte interne warmteontwikkeling als je – zogenaamd bijna achteloos – op simpele vragen, tussendoor, kunt antwoorden met: voor eeuwig.

Eigenlijk kan wel gezegd worden dat een jurkje een goede uitvinding is.

Geen opmerkingen: