28 maart 2020

Gedachten 11

Te vroeg wakker worden. Te vroeg in de winkel. Het leven is volstrekt normaal.

Dat nummer van Bob blijft door je hoofd gaan, of alleszins de herinnering eraan. Alsof je het kunt zien in je hoofd. Wat hij met die woorden doet. Onheilspellend en troostend tegelijk. Hoe hij een wereld kan creëren. Hoe kunst dat kan.

Het raakt een rivier van  verdriet.

Na de boodschappen even de ramen en de deur van de hal wassen. Nog steeds suboptimale techniek. Altijd suboptimale techniek. (De boeddhistische methode van het kijken naar alles wat is kun je dus ook toepassen op je eigen schoonmaaktechniek. Het leven wordt weer iets draaglijker. Iets.)

De algemene vergadering. Je ziet die bekende gezichten netjes geordend op je scherm. Je bent zo blij enkele gezichten te zien. Je zou – met de speciale chatfunctie, het gaat al vlotjes – enkelen van ze wat dichterbij willen halen. Hoe gaat het met jou? Ik ben zo blij je te zien. Je doet het maar niet. Misschien ben je een beetje verlegen. Misschien doe je het nog wel.

Het gesprek is mooi. Het raakt iets. Actieve hoop, het verbindt met rivieren.

Je probeert iets uit te leggen, over waar het ene het andere verdriet raakte. En wat je toen zag.

Je weet nooit helemaal zeker of je er mag zijn. Je stelt vast dat het rechthoekje met jouw gelaat netjes naast alle andere blijft staan. Niemand merkt iets op. Misschien mag het wel.

Een verlangen naar niets. Naar geen plannen. Niet nog meer alert zijn.

Een dekentje en een stom programma. En zomaar in slaap vallen, langzaam helemaal warm worden.
Een rare gedachte, dat je gewoon alleen thuis wilde zijn.

En toch nog enkele schoonmaakklusjes in de keuken.

Soms, heel soms, is er toch ergens stiekem een heel klein verlangen. Dat je net het juiste doekje en net het juiste productje hebt – allemaal natuurlijk geheel ecologisch – waarmee toch met een nauwelijks waarneembare beweging al het vuil ineens helemaal weg is. Zonder strepen, vanzelfsprekend. (Geef maar toe aan jezelf, zoals in de reclame eigenlijk.) Het komt uiteindelijk altijd wel goed, al vraagt het iets meer tijd en moeite. Of de kosmos je daarmee iets zou willen zeggen over het concept verlangen en het aan jou toegekende quota aan tolereerbare verlangens is niet geheel duidelijk.

Tijdlagen schuiven door elkaar in je lichaam. Wat was, wat nu is. Je ziet het spiegelen. Je ziet het blijven. Je ziet het ontspannen. Voor even.

Je kunt blijven staan, en kijken naar de zee.

Welke azijn moet je waarvoor inzetten? Een uitgebreide interne dialoog, in het kader van het goed beheer van de voorraden.

Je loopt traag door de kamer. Je ziet alle onderdelen netjes naast elkaar. Je ziet de dingen.

Misschien wou je dit.

Je denkt aan wat je jezelf hoorde zeggen, eerder die dag.

Een groot klein meisje was ziek. Je hoopt dat ze snel weer helemaal beter zal zijn. (Je kunt alleen kijken naar wat je zou willen kunnen doen.) Virtuele knuffels.

Je kijkt naar je handen.

Je hebt iets geleerd.

De lucht is zo mooi, wanneer het net donker is.

Je ziet hoe het kan zijn, als de dingen zich neerleggen.

2 opmerkingen:

nieltjebito zei

Je voelt hoe het kan worden, als je de vriendelijke verstilling van de mensen laat binnen komen.

Jan Mertens zei

dankjewel voor je mooie reactie