19 maart 2020

Gedachten 2

Hoe Angela Hewitt de Goldbergvariaties speelt. Het is of je lichaam weer thuiskomt.

Terwijl je je dagelijkse fietstochtje doet, passeren de bussen, een voor een. Er gaat een merkwaardige rust van uit. Telkens enkele mensen in de bus. De chauffeurs die sereen kijken.

De man in de krantenwinkel. Je ziet hem elke dag even. Zou het koud zijn om daar te zitten?

Het geluid van de vogels is zo intens. Het maakt je gelukkig.

Het ritme komt in de dag. Ook bij anderen is het zo, hoor je. Alsof er een adem veranderd is. Alsof de stad anders beweegt.

Andere mensen hebben geen adem meer. Ze zullen de stad niet meer zien.

Je was altijd al goed in het uitstellen van genot. Zelfs dat blijkt nu voordelen te hebben. (In je hoofd vormen zich spontaan – ze ontsnappen aan je zeer lichte neiging tot controle – allerlei lijstjes van verlangen. Ze zijn niet echt te omschrijven als verlanglijstjes. Wel lijstjes van verlangen. Gelukkig kijkt niemand in je hoofd.)

Zowat alle andere mensen ter wereld kunnen dat, een heel sierlijk bedankbordje tekenen om aan het raam te hangen om alle mensen te bedanken die nu het land overeind houden. Of die hebben een keicool profiel of zoiets. Het bordje dat jij tekent, ziet er een beetje onnozel uit, in die zin helemaal aan jou aangepast. (Hopelijk komen die doodvermoeide verpleegsters niet bij je aanbellen om te zeggen dat jouw bordje er toch een beetje lullig uitziet.)

Het is een beetje knoeien. Daarnaast ook nog een klein bordje maken waarop staat dat je aan hen denkt. En dan met je fototoestel op zogenaamd lenige wijze een foto maken van jezelf met dat bordje. Om het daarna door te kunnen sturen naar twee grote kleine meisjes. Je krijgt als antwoord dat er ook aan jou gedacht wordt. Waarop je alleen maar kunt antwoorden dat je helemaal gelukkig bent.

Kleine winkelverwarring. Normaal heb je altijd een klein potje mayonaise. Eigenlijk is het olivonaise. En hoewel Jeroen Meus zegt dat je met olijfolie geen goede mayonaise kunt maken vind je die eigenlijk het lekkerst. Die is blijkbaar uitgeput. Waardoor je bent overgeschakeld naar een even klein potje, mayonaise nu. Nu is ook dat kleine potje uitgeput in de winkel. Waardoor je verplicht bent over te schakelen naar een formaatje groter. Met als gevolg dat je bang bent dat men zal denken dat je aan het hamsteren bent. Maar je hebt het antwoord al proactief geoefend in je hoofd. Het is overmacht.

Aan de kassa toch nog een reep chocolade meenemen. In het kader van de echte prioriteiten.

En ondanks alle wereldproblemen vind je het toch vreselijk vervelend dat bij zowat elke website die je aanklikt er eerst minstens zeven dingen op je scherm uppen of zoiets.

Er is natuurlijk een kans dat als iemand je binnen zoveel weken nog eens voorzichtig aanraakt je dan in stukken in elkaar zult vallen. Niet meer te lijmen. Je moet dan misschien een bordje bij je dragen dat je breekbaar bent. (Wat je al was, eigenlijk. Het komt dus wel goed.)

Je vraagt aan een vriendin hoe het met haar gaat. In haar antwoord voegt ze een korte mooie vraag toe, die je een klein beetje doet openscheuren. Maar het is goed.

De dingen die je leert over jezelf. Ze maken je lichaam zachter.

Zoals die twee tranen, net voor de klok van zes.

Geen opmerkingen: