Betrapt

Betrapt op grootvader. Dat overkwam me gisteren.

Ik zat in de erg mooie voorstelling EN/EN van de wonderlijke Joke van Leeuwen. Ze neemt je mee in haar universum waar woorden en beelden en allerlei dingen die niet gezegd worden door elkaar lopen. Nooit met grote boodschappen, nooit rechtlijnig. Laverend tussen verwonderd, soms een beetje wrang, en vaak grappig met een beetje achterdocht. Zonder grens tussen de ruimte van kind en volwassene. Met mooie zoektochten naar woorden, zoals de zin-zin-situatie of het erotisch gehalte van de selder.

En ineens zag ik mijn handen, en ik zag mijn grootvader. Als kind zag ik hem vaak met ineengevouwen handen met daar bovenop de ene duim die over de andere duim heen en weer ging. Dat beeld fascineerde me om een of andere reden. Ik zag het ook bij andere oude mannen. En ik vroeg me af waar dat gebaar vandaan kwam, hoe dat begonnen was en wat de betekenis zou kunnen zijn.

Het leek me een gebaar van mannen die na een lang leven van hard werken met die handen niet direct wisten wat zeggen. En dan maar wachtten. Op iets. Of gewoon zo de tijd lieten voorbij gaan. Handen van oude mannen zijn mooi. In rusttoestand lijken ze soms een beetje in de weg te zitten.

Mijn grootvader. In de laatste weken voor hij stierf werden zijn handen koud. Ze leken willoos. Gingen al een beetje eerder weg dan de rest van zijn lichaam.

En gisteren zag ik ineens mijn duimen. Hoe ze bewogen, heen en weer. Elkaar zoekend. Mijn handen zijn nog jonger. En niet getekend door arbeid met hout. En toch. Ik voelde me betrapt op grootvader.