Animal Skin

‘Wat zie je in die foto’s?’
‘Dat de ruimte leeg is. Er zijn wel muren, en stukken tuin en water, maar ze lijken toch vooral lege ruimte te zijn. En zo staan die personen anders. Jij bent er ook anders. Ik kan blijven kijken. Soms zijn mensen op een foto ook een lege ruimte, maar dat is hier niet.’
‘Zo voelde het ook toen. Alsof er iets zou gezien worden wat ik zelf nog niet kende. En toen ik later de foto’s zag, waren er dingen in de andere foto’s die ik niet wilde zien, omdat ik ze ook bij mezelf zag. Maar nu is het beter.’
‘Ik vroeg het me gisteren nog af, toen ik die film zag. Die Spaanse actrice was gewoon verpletterend. Ik zat met open mond te kijken, en begon zelfs te praten tegen het scherm. En toen dacht ik: zou ze het weten, terwijl ze speelt, zou ze weten hoe het gezien wordt.’
‘Misschien heeft ze het niet nodig. Misschien is ze daar al voorbij.’
‘Om het te zien, en om zo gezien te worden, moet je denk ik veel moed hebben. Ik weet niet of ik die heb.’
‘Zo vertel jij het altijd. Zou het ook niet gewoon heel simpel kunnen zijn? Iets dat meer onbewust is. Gewoon drijven of zo. Misschien zijn er helemaal geen woorden bij.’
‘Ik weet niet zo goed of ik het anders kan dan zo.’
‘Wat denk je nu?’
‘Het heeft iets met de spoken te maken.’
‘De spoken?’
‘Ja. Je weet dat ze er zijn. Niet zozeer onder je bed of zo. Maar ze zijn er.’
‘En ken je ze?’
‘Moeilijke vraag. Misschien wil ik toch nog altijd weg als de spoken komen. Altijd in beweging blijven lijkt een goede manier om de spoken voor te blijven.’
‘Maar dat werkt niet volgens mij. Soms zie ik de spoken in jou. Ik zie het aan je ogen. Ik voel het aan je huid en je spieren.’
‘Iemand zei me dat je ze moet verwelkomen, met open armen. Zodra ze welkom zijn, kunnen ze ook weer weg gaan. Dat klinkt allemaal goed, maar of ik dat kan, dat weet ik niet.’
‘Heel goed weet ik het niet, maar als ik deze foto’s zie denk ik dat je alleen zo mooi, zo aantrekkelijk kunt zijn, als je ook in het donker geweest bent.’
‘Ik denk dat je gelijk hebt.’
‘Waarom zou het voor jou anders zijn? Je hebt alle woorden al, ze wachten op jou.’
‘Ja, ze wachten op mij, zo voelt het. Maar de spoken zijn er nog, tussen mij en hen.’
‘Soms denk ik dat het zo gemakkelijk zou kunnen zijn. Je moet jezelf loslaten.’
‘Maar dat voelt soms alsof ik mezelf laat overstromen, als een of ander buitengebied.’
‘Maar je weet toch dat het water weer terug zal gaan. En als je het laat gebeuren, wordt het misschien ook gemakkelijker om dichter bij de rivier te komen.’
‘Je hoopt dat er altijd nog een boom is of zo, waaraan je je kunt vasthouden. Waarschijnlijk wil je zelf die boom zijn, en moet je ook dat gevoel loslaten.’
‘Kijk eens goed naar deze foto. Zou je zo niet willen kunnen zijn?’
‘Ja, eigenlijk wel.’
‘Ik ook. Ik wou dat ik zo kon stilstaan. Zoals zij stilstaat, en zoals je toch zoveel beweging voelt als je haar ziet.’
‘En ze blijft mooi, het gaat nooit over als je kijkt.’
‘Die lijnen zijn mooi. En je ziet ook dat het een vrouw is, geen meisje. Ze is in de tijd, en wil er niet aan ontsnappen. Maar oud is ze niet.’
‘Ik kijk graag naar je als je zo vertelt. Dan lijkt het even alsof de dingen kloppen. Alsof er alleen dit hier is.’
‘Zullen we nog even naar buiten gaan? Er is nog tijd.’
‘Ja, er is nog tijd, laten we dat doen.’