Wat krijg je als drie bekende Nederlandse muzikanten hun talenten samenleggen? Dan krijg je een heel mooie plaat, zoals bewezen wordt door Aardige jongens, van Boeijen Hofstede Vrienten. De drie muzikanten in kwestie, Frank Boeijen, Henk Hofstede (van The Nits) en Hennie Vrienten (van Doe Maar) werkten eerder al regelmatig samen in kleinere projecten, maar een gezamenlijke plaat was er nog niet, en nu dus wel. En het resultaat is meer dan de moeite. De liedjes zijn netjes verdeeld, ieder tekende voor vier nummers. En samen spelen ze zowat alle instrumenten. Het geheel is een intimistische plaat, waarin de drie verschillende stijlen en karakters mooi samenvloeien, alsof het altijd al zo moest zijn.
Het begint meteen prachtig met Aardige jongens. Een melancholische terugblik op een jeugd toen alles nog open lag door Henny Vrienten. “Jongens waren we, aardige jongens/ Maar bij lange na geen kerels”
Henk Hofstede gaat verder met Glazen hart. Meteen een ander ritme. Het lijkt initieel thuis te horen bij een Nits-geluid, maar dan hoor je meteen de drie stemmen netjes door de melodie heen gaan, en komen er geluidjes of ritmes die meer bij de andere heren zouden kunnen horen. En zo is het de hele plaat. Er is een gezamenlijke klankkleur waarin je de drie muzikanten kunt herkennen, maar waarin ze ook echt samen zijn, als goede vrienden, die zich niet aan elkaar moeten opdringen.
Geluk van Frank Boeijen is dan weer wat zwaarmoediger, zoals we van hem gewend zijn. “Geen grotere pijn/ Dan geluk” De begeleiding blijft subtiel, en vermijdt elke bombast. Daarna volgt Vrouw voor het raam, waarin Henny Vrienten het verhaal vertelt van een vrouw die dood in haar stoel voor het raam zit, niemand mist haar. Een voorzichtig reggaeritme kronkelt onder de tekst. En de stemmen vullen elkaar mooi aan.
Bleekwater is dan weer een Hofstede-nummer. Een beetje weerbarstig, een beetje mysterieus. Weer als een droom of een herinnering. En de Walvis hoort bij Boeijen. Een poëtische beeldende tekst.
Heel erg mooi is Zonder mij, van Henny Vrienten, en opgedragen aan Hugo Claus. Voorzichtig opgebouwd. Ergens tussen ingehouden passie en levensdrift. “Het gaat door zonder mij/ Het gaat door/ Ga maar door zonder mij/ Ga maar door/ Niks teloor zonder mij/ Niks teloor”
De twee nummers van Henk Hofstede die dan volgen, lopen in elkaar over. Ik dwaal, U wacht heeft enkele sterke beelden. Een oud schip vaart door de koude nacht, in een desolate, mistige omgeving. Het zou opnieuw een droom kunnen zijn, waarin dit keer de dood zich laat zien. Daarna volgt De loods, met een erg aanstekelijke melodie. (Misschien wel een late opvolger voor een nummer als J.O.S. days.) Een jeugdherinnering, over zijn vader, met ook alle ooms. “Alles gaat verdwijnen, kind/ Het ijzer in mijn rug/ Alle dingen die het leven gaf/ Nam het langzaam weer terug”
Frank Boeijen dwaalt vervolgens rond in Ronda in Andalucia. In De bruid vertelt Henny Vrienten het verhaal van een gebroken liefde. “Hij wacht op haar, hij wacht op haar/ Gelaten en gebroken door de schuld/ Omdat hij nooit haar dromen/ Heeft vervuld” Zij is weg, hij blijft wachten, en zoekt in zijn geheugen vruchteloos naar haar gezicht.
De plaat sluit af met het ingetogen Wachten op een vriend van Frank Boeijen. “Nu woon je in stilte/ De eredienst bij/ Van nachten verloren/ Het is winter in je hoofd/ Het is winter in je hoofd” Een lied voor de rand van de nacht.
Aardige jongens is een bijzonder mooie plaat. De manier waarop deze drie grote muzikanten samen het terrein aftasten, zichzelf blijven en schijnbaar moeiteloos ook met elkaar kunnen zijn, is erg ontroerend. Je voelt iets van wat alleen een grote vriendschap kan zijn. Er wordt met veel respect, creativiteit en verwondering gemusiceerd, nooit om te imponeren, steeds met een fris geluid. En dat rondom mooie teksten. Hoewel ze uit drie min of meer verschillende muzikale werelden komen, klinkt de ontmoeting tussen die stijlen als heel natuurlijk. Heel erg de moeite dus om te ontdekken, deze Aardige jongens.
Het begint meteen prachtig met Aardige jongens. Een melancholische terugblik op een jeugd toen alles nog open lag door Henny Vrienten. “Jongens waren we, aardige jongens/ Maar bij lange na geen kerels”
Henk Hofstede gaat verder met Glazen hart. Meteen een ander ritme. Het lijkt initieel thuis te horen bij een Nits-geluid, maar dan hoor je meteen de drie stemmen netjes door de melodie heen gaan, en komen er geluidjes of ritmes die meer bij de andere heren zouden kunnen horen. En zo is het de hele plaat. Er is een gezamenlijke klankkleur waarin je de drie muzikanten kunt herkennen, maar waarin ze ook echt samen zijn, als goede vrienden, die zich niet aan elkaar moeten opdringen.
Geluk van Frank Boeijen is dan weer wat zwaarmoediger, zoals we van hem gewend zijn. “Geen grotere pijn/ Dan geluk” De begeleiding blijft subtiel, en vermijdt elke bombast. Daarna volgt Vrouw voor het raam, waarin Henny Vrienten het verhaal vertelt van een vrouw die dood in haar stoel voor het raam zit, niemand mist haar. Een voorzichtig reggaeritme kronkelt onder de tekst. En de stemmen vullen elkaar mooi aan.
Bleekwater is dan weer een Hofstede-nummer. Een beetje weerbarstig, een beetje mysterieus. Weer als een droom of een herinnering. En de Walvis hoort bij Boeijen. Een poëtische beeldende tekst.
Heel erg mooi is Zonder mij, van Henny Vrienten, en opgedragen aan Hugo Claus. Voorzichtig opgebouwd. Ergens tussen ingehouden passie en levensdrift. “Het gaat door zonder mij/ Het gaat door/ Ga maar door zonder mij/ Ga maar door/ Niks teloor zonder mij/ Niks teloor”
De twee nummers van Henk Hofstede die dan volgen, lopen in elkaar over. Ik dwaal, U wacht heeft enkele sterke beelden. Een oud schip vaart door de koude nacht, in een desolate, mistige omgeving. Het zou opnieuw een droom kunnen zijn, waarin dit keer de dood zich laat zien. Daarna volgt De loods, met een erg aanstekelijke melodie. (Misschien wel een late opvolger voor een nummer als J.O.S. days.) Een jeugdherinnering, over zijn vader, met ook alle ooms. “Alles gaat verdwijnen, kind/ Het ijzer in mijn rug/ Alle dingen die het leven gaf/ Nam het langzaam weer terug”
Frank Boeijen dwaalt vervolgens rond in Ronda in Andalucia. In De bruid vertelt Henny Vrienten het verhaal van een gebroken liefde. “Hij wacht op haar, hij wacht op haar/ Gelaten en gebroken door de schuld/ Omdat hij nooit haar dromen/ Heeft vervuld” Zij is weg, hij blijft wachten, en zoekt in zijn geheugen vruchteloos naar haar gezicht.
De plaat sluit af met het ingetogen Wachten op een vriend van Frank Boeijen. “Nu woon je in stilte/ De eredienst bij/ Van nachten verloren/ Het is winter in je hoofd/ Het is winter in je hoofd” Een lied voor de rand van de nacht.
Aardige jongens is een bijzonder mooie plaat. De manier waarop deze drie grote muzikanten samen het terrein aftasten, zichzelf blijven en schijnbaar moeiteloos ook met elkaar kunnen zijn, is erg ontroerend. Je voelt iets van wat alleen een grote vriendschap kan zijn. Er wordt met veel respect, creativiteit en verwondering gemusiceerd, nooit om te imponeren, steeds met een fris geluid. En dat rondom mooie teksten. Hoewel ze uit drie min of meer verschillende muzikale werelden komen, klinkt de ontmoeting tussen die stijlen als heel natuurlijk. Heel erg de moeite dus om te ontdekken, deze Aardige jongens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten