Hoe zalig. Gewoon op de trein zitten, en naar buiten kijken. De late zon. Even geen woorden. Geen strategie of tactiek (ik moet nog altijd hard nadenken over het juiste verschil tussen de twee). Even geen analyses en evaluaties. Even geen kwaadheid over cynisme van anderen. Even geen antwoorden moeten geven.
Ik doe gewoon alsof ik een artikel in de HUMO aan het lezen ben. Het gaat over het filmfestival in Gent. Althans dat denk ik toch. Want ditzelfde stuk heb ik toch al vier keer opnieuw gelezen. En over welke film het nu eigenlijk gaat, weet ik nog steeds niet.
Gewoon de zon. Ze is er plots. Terwijl de trein het station nadert. Zo'n mooie kleuren. Het voelt als een enorme luxe om gewoon naar de zon te kunnen kijken. En de beweging te voelen. Ik zie mensen die tussen de woonwagens doorlopen. Of gewoon wat staan te praten. De zon schijnt op hen. Het lijkt zo vredig. Alsof er een tijd is zonder datum. Alleen maar tijd die passeert.
De lucht is vriendelijk. De avond ruikt anders in de herfst dan in de zomer. Gewoon naar huis wandelen en alleen maar kijken naar wie voorbijgaat aan de overkant. En afwachten wie van de twee het langst in de ander zijn of haar ogen durft kijken.
Binnenkomen in het huis en voelen dat het buiten warmer is. Ik kom heel zachtjes de kamer in, en kijk rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten