Hoe zou het zijn als je gewoon de wind door je heen kon laten stromen? Of zachtjes afdalen in de rivier en zien hoe jouw aanwezigheid daar niet eens een rimpel in het water zou laten? Alleen de volle leegte zou overblijven. Je zou hier zijn en tegelijk alleen maar afwezig. Je zou voelen hoe het komt dat de golf niet te onderscheiden is van de zee, hoe onmisbaar ze ook zijn voor elkaar.
Na een intens gebeuren, waar je samen naartoe hebt geleefd en waar je hard aan werkte, is het goed om even te zwijgen. Even zachter gaan praten. Even iedereen alleen maar water laten zijn. Ik heb nooit goed begrepen waarom dat bij velen net omgekeerd is. Het zal wel aan mij liggen.
Als ik had kunnen kiezen, zou ik misschien het liefst op zo'n moment samen zitten, en alleen maar kijken naar elkaar. Traag kijken. En zien hoe de ogen bewegen, hoe de rimpels verdwalen, en hoe de lichamen veranderd zijn in die korte tijd tussen daarnet en nu. En daarna heel voorzichtig weer spreken. Zodat je elk woord kunt voelen, en het met de nodige eerbied omzichtig kunt aanraken.
Hoe anders was die Afrikaanse zangeres die ik deze week zag. Ze stond vooraan op het podium, samen met nog twee zangeressen en een zanger. Ze zongen alleen maar, en dat leek meer dan voldoende, het was zelfs veel. Ik keek naar die kleine maar zo aanwezige bewegingen van haar heupen. Ze lachte een beetje verlegen na elk nummer. Als ik had gekund, had ik haar heel even willen aanraken, en haar huid ruiken, om dan weer te gaan zitten. Toen ze werd voorgesteld, vouwde ze rustig haar handen voor haar gezicht en boog. Het is een gebaar dat ik steeds mooier ben beginnen vinden met het ouder worden.
De voorbije dagen voelde ik meer behoefte om te kijken naar foto's met aarzelende bijna stotterende lichamen dan om toeterende woorden te lezen. Soms benaderen ze het kruispunt tussen vol en leeg. Daar waar de rivier zichzelf herinnert, en er is in het verdwijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten