23 oktober 2006

Zitliggen en hangstaan

Ik probeer soms te zitliggen. Iets tussen de twee in. En hoewel ik het elke keer opnieuw al van tevoren weet, moet ik telkens ervaren dat dat met mijn lijf eigenlijk niet gaat. Het is te lang, te hoekig en doet aan te veel kanten pijn om het langer dan even vol te houden. En – en dat telt ter verdediging – de meeste stoelen of zetels zijn gemaakt voor gemiddelde mensen. En die zijn net iets korter dan ik ben.

Zitliggen in de bioscoop lukt maar voor enkele minuten. Het wordt na een tijdje al snel iets als scheefhangzitten. Maar ja, soms zit er toch iemand naast je, en dan kun je niet zomaar tot het tegeniemandaanhangzitten overgaan. En als ik dan gewoon mooi rechtop zit, wordt het halve scherm ingenomen door mijn dikke kop voor wie achter mij zit te zitliggen.

Maar gisteren kon ik wat dit betreft het betere werk aanschouwen. Meer zelfs, ik kon het stoelgevoel ervaren. Ik kon dus voelen wat de stoel moet voelen als er iemand succesvol zitligt.

Tijdens een halve vergadering had ik een leuk klein jongetje op mijn buik liggen. Het was de naborstperiode, dat moet ik toegeven. Dat zal wel in grote mate zijn gelukzalige overgave verklaren. Maar toch hoop ik dat het toch ook met de zitligkwaliteit van mijn buik te maken heeft.

Hoe hij daar lag, ergens tussen half en helemaal slapend… Lekker tegen mijn buik. Mijn grote hand op zijn buik. En zo samen warm en warmer. Na een tijdje was het iets tussen half slapen en half wakker. Af en toe draaide hij zich om om lang en indringend in mijn ogen te kijken. Om dan weer te gaan zitliggen. Met een lichaam dat daar perfect voor gemaakt lijkt.

Het kijken nam toe, met steeds kortere intervallen. Op basis daarvan kon ik opmaken dat de kleine jongen zich liever helemaal naar mij omdraaide, waardoor hij met zijn rug naar de vergadering zat. En dat om zo stilaan over te kunnen gaan tot het hangstaan. Hangend tussen mijn handen gingen zijn voeten aan het werk. Een beetje rechtstaan. (Het gevoel van topzwaar te zijn is mij goed bekend trouwens…) Met steeds groter plezier. Het ging zelfs over in een zeer lichte vorm van hangstaanspringen. Ik voelde zijn al sterke voetjes op mijn schoot. En zijn ogen werden steeds groter.

Als ik nu nog zou weten wat de verleden tijd van zitliggen is…

Geen opmerkingen: