Gisteren kreeg ik nieuws te horen waarvan ik hoopte dat ik het niet had moeten horen. Een groene vriend heeft kanker. Samen met anderen had ik gehoopt dat de resultaten van het onderzoek anders zouden geweest zijn. Maar het is niet zo.
Ik ben kwaad. Kwaad op die verdomde kloteziekte. Kwaad op de manier waarop ze zoals nu langzaam kan wachten om toe te slaan. Als een struikrover die zijn tijd afwacht, rustig maar onverbiddelijk.
Ik ben kwaad op een al even kortzichtig economisch systeem dat stelt dat economie en groei voor moeten gaan op zorgen over de gezondheid van mensen. Kwaad op al die mensen die nog altijd elke groene bekommernis als naïef of niet-realistisch omschrijven. Ze bedoelen waarschijnlijk ‘vervelend’ voor hun economische belangen… Wat zij ‘verstandig groen’ noemen komt al te vaak neer op het aanvaarden van de volgens hen noodzakelijke ‘collateral damage’.
Het is zo cynisch dat iemand die van de strijd tegen een onverantwoordelijke houding van een vervuilende industrie zijn politiek levenswerk maakte nu zelf getroffen is. Getroffen door het sluipend gif van asbestvezels waarvoor hij anderen wilde beschermen. Even had hij als jonge gast in die fabriek gewerkt voor hij besloot andere wegen in te slaan. De statistisch bijna maximale incubatietijd werd zijn deel.
Ik dacht soms wel eens de voorbije jaren dat ik nog liever zelf de ziekte opnieuw zou krijgen dan dat anderen ze ook zouden krijgen. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Steeds opnieuw zou je een ander willen kunnen behoeden voor de dingen…
We hebben zeer weinig greep op het domein van de dood in dit leven. We hebben wel greep op welke domeinen van het leven we nog willen uitleveren aan het absurde streven naar winst, egoïsme en gemakzucht.
Ik weet niet goed hoe je kwaad kunt zijn zonder de pathetiek van de woorden binnen te laten komen. Het zal toch vooral ingehouden zijn dan. En gelukkig was er genoeg wind gisteren om me op de fiets uit te putten.
Laten we het leven vieren dat ons nog rest. Dat is wat ik hem probeerde te zeggen gisteren. En dat zullen we doen. Met onvolmaakte woorden, en te korte armen.
Sinds ik het nieuws hoorde moest ik de hele tijd denken aan dat verscheurend mooie nummer Keep Me In Your Heart van Warren Zevon. Zevon stierf aan dezelfde kanker, en maakte zijn laatste plaat nog met zijn letterlijk laatste adem. Misschien is het genoeg om er gewoon even naar te luisteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten