Gedachten 29

Drie studentes interviewen je op virtuele wijze. Door de techniek loopt het wel niet altijd virtuoos, maar dat is niet zo erg. Over de circulaire strategie. Twee van de drie zitten blijkbaar ergens in dezelfde stad als jij. De derde zit in Parijs. Iets in jou vindt het nog altijd een beetje raar dat het meisje uit Parijs op het scherm even dichtbij is als de twee andere meisjes. Een deel van je lichaam denkt blijkbaar nog steeds zoals in de oude wereld. Wat ook wel geruststellend is.

De mevrouw die zich boos maakt over de “lockdownvakantie”. Misschien zouden sommige mensen een beetje tegen zichzelf beschermd moeten worden. Door een zwijgvakantie.

Fascinerende woorden. Dat ene woord dat telkens weer tot een soort laterale blokkade in je hoofd leidt. Het dispositief. Je hoorde het nog de vorige dag in het journaal. De Belgische en Franse controles aan de grens. De Belgische meneer kon zo nodig iemand doorsturen naar het andere dispositief. Het moet iets zijn als een soort zwart gat waarin je voor eeuwig kunt verdwijnen.

Je krijgt een vriendschapsverzoek van een mevrouw die je helemaal niet kent. Ze spreekt je persoonlijk aan met een wervende boodschap. “Hallo alleenstaande man, hou je van seks??? Als je lid wilt worden van de Whatsapp-groep die ik heb gemaakt, hebben veel sexy vrouwen in deze groep seks nodig en ik garandeer je dat je er geen spijt van zult krijgen.” Je voelt een raar soort verantwoordelijkheid voor het welbevinden van anderen. (Terwijl je dit denkt, ben je trouwens alleenzittend, niet alleenstaand.) Er staat immers dat er veel sexy vrouwen zijn die seks nodig zullen hebben ALS jij lid wordt van dat groepje. Dus als je dat niet doet, hebben ze dat niet nodig, blijkbaar. Wat is dan het beste voor de mensheid? Het leven is ingewikkeld.

Je werkt de tekst verder af, tot die helemaal klaar is. Voor een eerste versie. Het is raar, hoe je lichaam rusteloos blijft, tot op dat moment. En daarna moet je je als het ware terugtrekken uit die tekst. Je stuurt hem de wereld in naar het clubje met wie je aan dat boek aan het werken bent. De tekst is weg uit jou. Je gaat fietsen. Je voelt hoe je lichaam verandert.

Die mooie reeks. Over die man en die vrouw. Afleveringen van tien minuten.

Die jongen in het journaal. Hij zal duidelijk geen kapper rijk maken. Het is toch indrukwekkend hoeveel publieke ruimte door zijn haar wordt ingenomen. Wat hij doet de hele dag? Netflixen en chillen. Of hij dat boeiend vindt? Nee, helemaal niet.

Misschien moet je dat toch nog eens vragen aan gespecialiseerde personen van de jongere generaties. Dat ze jou exact uitleggen wat chillen nu eigenlijk is, en wat het specifieke verschil is met rondhangen. Het kan zijn dat het antwoord nog niet meteen duidelijkheid geeft. Chillen? Dat is toch gewoon, chillen dus. In deze tijden moeten we leren leven met de vaststelling dat gespecialiseerde personen sommige dingen niet weten.

Het programma over de kinderwens. Het gezin met elf kinderen. De toch wel indrukwekkende wasruimte, tevens kledingsorteercentrum. En de mama die al droomt van de kleinkinderen.

Een raar gesprek in het nieuws, over het tellen van de doden.

Traag bewegen in het huis.

Er zijn nieuwe klapmensen bijgekomen.

Jij bent ondertussen de klapinzetter geworden.

Je kijkt naar je adem. Je kijkt naar je stem.

Je ziet iets van je nek in je voeten.

Je ziet iets veranderen.

Je denkt aan de zee.

En de kleuren van de avond.