Wat verder niet zo belangrijk is.
Je stelt vast dat het ritme er is, dat er blijkbaar een moment is voor de woorden.
Soms lijkt het of de dagen drukker zijn. Misschien is het woord druk ook veranderd.
Als woorden veranderen, verander je dan zelf ook?
Je knutselt het verslag van de vergadering van de vorige dag in elkaar. Om een of andere reden lijkt het verslag enigszins overzichtelijker dan de vergadering zelf.
Iets waar jij wel mee kunt leven.
De geur van net na de regen. Die is eigenlijk altijd mooier dan wat je vooraf probeerde te ruiken in afwezigheid ervan.
Herinnering aan geuren. Soms kun je in je hoofd een geur zien. Je kunt die niet meteen oproepen, maar je kunt wel zien dat je die zult herkennen wanneer het moment daar is.
Zoals de geur van de speelplaats van de lagere school.
Of de geur van aardbeien.
Of de geur van iemand die ooit in je leven was.
Er mag nog meer regen komen.
Tijdens het fietsen. Je ziet een man het lege plein oversteken met een gasmasker op. Ziet er net iets hipper uit dan in de Eerste Wereldoorlog. Toch wel een heel klein beetje overdreven, denk je.
Het gastcollege dat je moet voorbereiden. Toch wel een beetje spannend, hoe dat zal zijn. Je houdt er in dat ondertussen andere leven wel van eigenlijk, zo in een lokaal staan, dicht bij de studenten. Hen aankijken, en af en toe een beetje zwaaien met je armen (naar het schijnt).
Sommigen zouden dat omschrijven als jouw showmoment. Wat wel sterk overdreven is. Het concept show verdient beter.
Zeker nadat je ’s middags op de radio het Leugenpaleis hebt gehoord.
Love Hurts is wel een mooi liedje, ook als het voor ons Mia is.
Het verhaal van een mevrouw die dagenlang dood in haar huis lag.
In de winkel zijn de regels nog eens aangepast. Dat is niet zo erg. Je went wel niet aan de angstige blik van sommige mensen die door de winkel lopen.
Met een gasmasker zie je de ogen ook al niet meer.
Misschien gaan we later herinneringen hebben aan ogen, zoals aan geuren. Waar in je lichaam zou dan de ogenbewaarplaats zijn?
Bij het koken kan het soms handig zijn om aan die knop te draaien die ervoor zorgt dat er iets warm begint te worden.
Die jongen met zijn guitige ogen in het journaal. Soms gaat hij wel eens fietsen. En soms valt hij dan ook nog. Hij wijst naar het plekje naast zijn oog.
De regen is zo mooi.
Hopelijk zal er ook altijd een geur voor de regen zijn, niet alleen na.
Het chocoladeritueel.
Je schouders mogen zichzelf loslaten.
Soms verlang je naar leegte. Daar waar alleen je adem is.
En kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten