Er zijn blijkbaar nog meer mensen die te vroeg naar de winkel gaan.
Dezelfde mevrouw die het de vorige keer met woorden deed doet het nu met gebaren, ze maakt je duidelijk dat ze in een grote boog om je heen gaat.
Je leert nieuwe mechanismen om bewegingen van elkaar in te schatten. Iets zoals defensief fietsen. Zorgen dat de ander steeds kan inschatten wat je gaat doen. Dat kun je in een winkel ook. Daar zijn in principe geen grote gebaren of woorden voor nodig. Iemand die ineens, zonder dat je het verwachtte heen en weer loopt, zijn ronde afwerkt alsof er geen andere mensen zijn, dat verwart je lichaam ineens. Iemand die met woorden of gebaren nog eens dubbelop aangeeft hoe potentieel gevaarlijk jij bent, daarop reageert je lichaam ook. Ergens tussen die twee is het een goede plek om opnieuw te leren om lichamen te lezen.
Je had je, ondanks de zaterdag, toch een hoop dingen voorgenomen. Als je er na de boodschappen aan wilt beginnen, lukt het toch niet, of wil je het toch eigenlijk niet. Eigenlijk wil je maar drie dingen: het gevoel van even niets, het contact met andere mensen voelen, even niet het eindeloze gezaag van sommigen moeten waarnemen. Of iets in die aard.
Je stuurt berichtjes. Hoe gaat het met jou? Hoe gaat het met jou? Gaat het nog altijd goed met jou?
De rivier is de hele tijd dichtbij.
Zomaar midden in de dag die tweede aflevering kijken van die geweldige reeks. Voelt bijna als een overdreven luxe.
De kranten op de tafel. Netjes gestapeld.
Een dagdroom. Je ziet jezelf traag de boekhandel binnen gaan. Een beetje onwennig. Met weinig woorden in jou. Met veel woorden in de boeken. En dan doelgericht een enorme stapel boeken kopen. Om die dan aan heel veel mensen uit te kunnen delen. Er ligt een lijstje klaar op je bureau.
De glimlach daarna.
Er zijn veel dingen die in je dromen wel kunnen.
En ook dat is goed.
Een fijn gesprek van herkenning aan de telefoon. Met als een van de conclusies dat hij en jij oud aan het worden zijn. Wat in wezen eigenlijk enkel iets over alle anderen zegt. Vinden jullie.
Een mooi ander gesprek. Verhalen die zich neerleggen, op allerlei manieren.
Ik is een ingewikkeld woord.
Het blijft je hele fietstocht door je heen gaan.
Je ziet de woorden bewegen. En het zou kunnen dat met jezelf samenvallen de uitzondering is.
De groenten en de andere boodschappen netjes wegleggen. Om een of andere reden moeten die altijd eerst even blijven liggen op het aanrecht. Als een soort vluchtheuvel of zo.
De Goldbergvariaties gespeeld door een trio van strijkers.
Je houdt ook zo van de uitvoering van die variaties door die Canadese pianiste.
Een dagdroom. Dat zij in jouw huis zou zijn, waar er zich dan ineens een geweldige vleugel zou bevinden. En dat je dan enkele uren gewoon naar haar zou mogen kijken, terwijl zij Bach speelt.
Soms roep je tegen het journaal.
Niet weten, nuances, twijfel, nederigheid, ruimte voor lege plekken, aarzeling, net iets verder kijken dan naar jezelf, soms denk je dat die dingen beter bij jouw huid passen. Het is misschien hun afwezigheid die je doet roepen, met een vermoeid lichaam.
In de hoeveelste dagdroom die tantrische massage huist weet je niet helemaal zeker.
Je kijkt naar je handen.
En een omhelzing op afstand, een cirkel.
Misschien mag alleen je adem overblijven in deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten